Iedereen die ooit in Spanje is geweest heeft de grens van Spanje en Frankrijk gepasseerd, hetzij op land hetzij door de lucht. In dit geval kijken we naar de 656 kilometer lange grens tussen Spanje en Frankrijk waarbij beide landen grotendeels van elkaar gescheiden worden door de Pyreneeën. Lees alles over deze lange grens, de grensovergangen, hoe de grens gemarkeerd is en over alle andere grenzen van Spanje.
Spanje heeft 2.032,2 kilometer aan grenzen met in totaal vijf landen. Spanje grenst namelijk niet alleen aan Frankrijk maar ook aan Portugal, Andorra, Groot Brittannië (Gibraltar) en Marokko (Ceuta en Melilla).
De grens tussen Spanje en Frankrijk is 656,3 km lang en is verdeeld in twee delen: Het eerste deel is gelegen in de provincies Guipúzcoa, Navarra, Huesca, Lerida en Gerona terwijl het tweede deel in Gerona gelegen is.
De Spaans-Franse grens begint in het westen aan de Cantabrische Zee in de Spaanse stad Fuenterrabía (Guipúzcoa) in Baskenland en wordt onderbroken bij Andorra. De grens van Andorra is 63,7 km lang waarna de Spaans-Franse grens weer doorgaat en eindigt in het noordoosten van Spanje in Portbou (Girona) in Catalonië aan de Middellandse Zee.
Grensovergangen
Van west naar oost gaat de grens in Spanje door de provincies: Guipúzcoa (Baskenland), Navarra, Huesca (Aragón), Lleida en Girona (Catalonië).
- Irun
- Ibardin
- Larrun
- Col de Lizuniaga
- Col de Lizarrieta
- Ainhoa
- Col d’Iguskiegui
- Col d’Ispéguy
- Col d’Esnazu
- Valcarlos
- Port de Larrau
- Col de la Pierre Saint-Martin
- Pas d’Arlas
- Somport
- Portalet d’Aneu
- Port de Boucharo
- Bielsa-Aragnouet-tunnel
- Puerto de Portillón
- Pont du Roi
- Puigcerdá
- Col d’Ares
- Col du Perthus (nabij La Jonquera)
- Col des Balistres (Portbou)
Geschiedenis
De formele lay-out van de Spaans-Franse grens gaat terug tot de ondertekening van het Verdrag van de Pyreneeën tussen de koninkrijken van Spanje en Frankrijk in 1659 . Dit werd gevolgd door het Verdrag van Llivia in 1660 waarbij de soevereiniteit van verschillende steden in de Querol-vallei werd overgedragen aan Frankrijk. Daarna volgden nog meerdere wijzigingen.
Wetenswaardig 1: Steenmannetjes
Volgens de bepalingen van de Bayonne-verdragen wordt de Spaans-Franse grens fysiek gemarkeerd door 602 herkenningspunten die de scheiding tussen de twee landen op de grond markeren. Deze steenmannetjes (mojones) zijn genummerd van west naar oost: de eerste aan de oevers van de Bidasoa rivier en de laatste in Cap Cèrbere, gemarkeerd met opeenvolgende cijfers en letters.
Daarnaast zijn er 45 oriëntatiepunten die de grens rond Llivia markeren; deze zijn tegen de klok in genummerd vanaf nummer 1, gelegen aan de ingang van de Franse RD-68 snelweg in de enclave. Het onderhoud van deze signalering wordt door beide staten onderling uitwisselbaar uitgevoerd.
Wetenswaardig 2: Spaans dorp in Frankrijk
Het Spaanse dorp Llívia is gelegen in de autonome deelstaat Catalonië, of beter gezegd het hoort bij Catalonië maar is daar niet gelegen. Llívia bevindt zich namelijk geheel in Frankrijk, dat wil zeggen het is als het ware een eilandje wat omringt is door Frans grondgebied waardoor de gemeente een Spaanse exclave en een enclave in Frankrijk is.
Officieel hoort het dorp bij de provincie Gerona en ligt het in de Pyreneeën op zo’n 1.223 meter hoogte. Krachtens het Verdrag der Pyreneeën in het jaar 1659 moest de Spaans-Franse grens worden gewijzigd waardoor Spanje 33 dorpen aan Frankrijk zou moeten afstaan. Toen men het proces in werking zette merkte men echter op dat Llívia geen dorp was maar een stad waar het Verdrag geen betrekking op had. De gemeente kreeg een eeuw voor het Verdrag namelijk stadsrechten van keiser Karel V.
Wetenswaardig 3: Spaans-Frans eilandje
Het Fazanteneiland ofwel Isla de los Faisanes in het Spaans, Île des Faisans of Île de l’hôpital in het Frans en Konpantzia in het Baskisch is een eiland in de Bidasoa, een grensrivier tussen Frankrijk en Spanje, met een oppervlakte van 6820 m², iets minder dan de oppervlakte van anderhalf voetbalveld. Het eiland is een condominium: om beurten valt het zes maanden onder een van beide landen.
Van 1 februari tot en met 31 juli hoort het eiland bij Spanje. Van 1 augustus tot en met 31 januari hoort het bij Frankrijk. Op het eiland werden in de 17e eeuw veel conferenties gehouden. Onder andere werd in 1659 hier het Verdrag van de Pyreneeën gesloten. Midden op het eiland staat een steen ter herdenking van deze gebeurtenissen. Ook werden hier gijzelaars uitgewisseld, troonopvolgers van huwbare leeftijd afgeleverd enzovoort.
Alle Spaanse grenzen
Spanje heeft met een totaal van 2.032,2 kilometer een grens met vijf landen waaronder:
Spaans-Portugese grens
Spanje heeft een 1.292 kilometer lange grens met Portugal, dit is de langste grens van het land. Deze grens gaat door Galicië (provincies Pontevedra en Orense), Castilië en León (provincies Zamora en Salamanca), Extremadura (provincies Cáceres en Badajoz) en Andalusië (provincia Huelva).
Spaans-Franse grens
De grens tussen Spanje en Frankrijk is 656,3 kilometer lang en gaat door Baskenland (provincie Guipúzcoa), Navarra, Aragón (provincie Huesca) en Catalonië (provincies Lerida en Gerona). Deze grens wordt bij Andorra met 63,7 kilometer onderbroken.
Spaans-Andorraanse grens
Spanje grenst voor 63,7 kilometer aan Andorra. De grensovergang is gelegen in Catalonië (provincie Lerida) en is de enige onderbreking van de Spaans-Franse grens.
Spaans-Britse grens
Spanje grenst ook aan Groot Brittannië alleen niet direct maar via Gibraltar. Het is de kleinste grens van slechts 1,2 kilometer maar officieel ziet Spanje dit niet als een grens maar een ‘verja’ want Spanje erkent de soevereiniteit van Groot Brittannië over de Britse rots niet.
Spaans-Marokkaanse grens
Spanje is door de Straat van Gibraltar en de Alborán Zee gescheiden van Afrika maar toch heeft het land een fysieke grens met Marokko. De Spaanse enclaves Ceuta en Melilla grenzen voor een totaal van 19 kilometer Marokko. Officieel wordt er echter niet gesproken over een grens met Marokko want Ceuta en Melilla grenzen aan ‘niemandsland’ (tierra de nadie), iets dat door beide landen in 1956 zo werd bepaald.