De afgelopen 30 jaar zijn 4 miljoen vierkante kilometer gronden uitgedroogd ten gevolge van de klimaatsopwarming. Het hele Middellandse Zeegebied is gevoelig aan die tendens, waardoor men er steeds meer met onvruchtbare stukken land achter blijft.
Over het hele aardoppervlak is de uitdroging aan een opmars bezig. Droge gronden zijn zo op weg naar verwoestijning en winnen overal aan oppervlakte. In het hele Middellandse Zeegebied is die tendens duidelijk merkbaar. En zeker in Spanje is dat het geval.
Sinds 1950 nam in Spanje het droog klimaat toe met 1500 vierkante kilometer per jaar. Een groot deel daarvan ligt aan de door de mens veroorzaakte klimaatopwarming. De temperaturen gaan de hoogte in door het broeikaseffect, waardoor meer water verdampt en planten dorstiger worden. Bovendien neemt de neerslag op veel plaatsen af.
Droge landen zijn die gronden waar de regen minder dan 65% voorziet van het water dat de planten en de atmosfeer nodig hebben. Normaalgezien keert water na regen als damp terug naar de atmosfeer vanuit de vegetatie. Wanneer een stuk land dit percentage niet meer haalt, is het onderhevig aan verwoestijning. In Spanje valt nu al 75% van het territorium in één van de verschillende categorieën van droog land.
Die droogte is de open deur richting de verwoestijning van een gebied. En verwoestijning betekent degradatie. De vruchtbare grond wordt droge grond en dat zorgt voor een terugval van productiviteit, of van de capaciteit van de grond planten en oogsten te produceren.
De dreiging blijkt jammer genoeg weinig gemoederen te beroeren. Als zelfs de klimaatverandering, erg merkbaar en eenvoudig in beeld te brengen, mensen niet tot verandering aanzet, waarom zou een minder zichtbaar proces als de verdroging dat dan doen?