INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
De hele situatie dwingt mij om een oplossing te zoeken, maar die is niet makkelijk als je gedwongen bent deze snel te nemen. Er komen voorstellen, maar aan alles zitten haken en ogen. Had ik maar een partij geld kunnen verdienen in de B&B dan had ik weg kunnen stappen en hoewel ik het heb geprobeerd is het me niet gelukt. Grappig genoeg is de eigenaresse ooit vertrokken omdat ze niets bakte van de B&B maar een vader had die haar financieel steunde. Diezelfde dame denkt dat ik wel enorme bedragen heb verdiend in mijn B&B, die aanzienlijk beter georganiseerd was dan de hare. Maar ook mij is het niet gelukt. Ik kon ervan leven, had geen vader met geld, maar hield net genoeg over om telkens de winter door te komen. Dit door heel hard te werken en niet te veel uit te geven. Een B&B is duidelijk geen goudmijn.
Onlangs werd ik uitgenodigd door een lieve vriendin voor een etentje met haar en enkele van haar Catalaanse buren. Het werd een hele gezellige avond waarbij de Catalanen ook erg goed Engels bleken te spreken. Mijn vriendin had me al eerder aangeboden dat ik gratis in haar vakantieappartement kon komen wonen. Zij woont in een prachtige moderne villa die op-en-top in orde is en ik zag mezelf daar met twee grote onopgevoede honden niet intrekken. Dan zou de vriendschap snel over zijn en dat risico wilde ik niet nemen. Het onderwerp paarden komt ter sprake en binnen no-time ontvang ik een app van twee lieve mensen die mijn paarden wel een tijdje kunnen opvangen. Omdat ik 3 maal daags eten moet geven is dat helaas geen oplossing als ik niet in de buurt woon.
Dan nog maar even genieten van het goede Catalaanse leven zolang het nog kan. Ik heb afgesproken om te gaan lunchen met vrienden. Ze kiezen het restaurant in Besalu waar ze het liefst naar toe gaan. Zelf vind ik het eten daar prima, maar ik vind het restaurant niet zo gezellig en ik heb een hekel aan de eigenaar die altijd prominent aanwezig is. Het is een man op leeftijd, met een jongensachtige uitstraling, geblondeerd haar, niet onknap, maar die altijd onder invloed lijkt te zijn. Waarvan weet ik niet, drugs, drank, medicijnen, in ieder geval iets. Er komt werkelijk geen normaal woord zijn strot uit. Toen ik destijds nog in het centrum van Besalu woonde, zag ik hem dagelijks voorbij lopen. Hij riep van alles tegen de mensen in het dorp, had een wazige blik in zijn ogen, ik kon er niets mee en ontweek hem zoveel mogelijk. Hij heet Kim, zeggen mijn vrienden en ze vinden hem best wel oké.
We komen die middag zijn restaurant binnen en ditmaal lijkt het erger dan ooit. Als we voor hem staan kust hij de hand van ons vrouwen, ik krijg er kriebels van en hij mompelt van alles wat we niet verstaan. We nemen gedrieën plaats aan een tafel en niet lang daarna neemt hij onze bestelling op. Wat hij ondertussen allemaal brabbelt, negeren we. Een van de voorgerechten is rijst met paddenstoelen. Niet lang na onze bestelling komt hij terug en zegt dat de rijst niet gaat lukken. Onder oeverloos gemompel probeert hij ons uit te leggen dat de rijst niet nog een keer warm kan maken want dan ontploft het. We kijken verbaasd, ontploft? Ja poef, zegt hij, dus rijst kan niet meer. Poef poef, zijn de laatste woorden en ik adviseer mijn tafelgenoot maar iets anders te bestellen want poef klinkt niet goed.
Ondertussen bedenk ik mij hoe raar het is dat dat de rijst niet meer opgewarmd kan worden, dan moet het wel echt oude meuk zijn. Mijn vriendin wijst op een schaaltje rijst dat staat op het tafeltje naast ons met de woorden “zij hebben nog wel”. Ik zie het zwart bruine mengsel staan en concludeer dat de rijst inderdaad zijn beste tijd heeft gehad. Ik vraag mijn vriendin of ze misschien wil ruilen met de tafel naast ons. Dat wil ze niet en dat lijkt me ook heel verstandig. Het drukt wel direct een negatieve stempel op mijn eetlust, maar ik besluit mij te vermannen.
Voorgerechten worden geserveerd. Let wel, slechts 1 voorgerecht en het duurt nog een tiental minuten voordat de andere twee gerechten arriveren. Ik worstel mij erdoorheen. Vervolgens is mijn tweede gerecht tonijn en dat kende ik nog van mijn vorige bezoek, die smaakt prima. Mijn vriendin en ik bestellen nog een bordje friet en dat volgt als ons hoofdgerecht al 20 minuten op is. Ook niet vreemd hier dus we zeggen niets. Maar de friet is vers en smaakt goed, dus gaat het helemaal op. Er volgen toetjes en ook die zijn helemaal in orde. Slechts voor een paar tientjes hebben we uiteindelijk goed gegeten. Het is zelfs zo gezellig dat ik het idee opper om af te sluiten met een Irish koffie. Kan die man ook nog wat verdienen. Dat vindt het gezelschap een goed idee en we proberen de aandacht te trekken van de bediening. Dat valt nog niet mee, maar uiteindelijk komt er een dame waarbij we de koffie bestellen. Even is het rustig, maar dan komt de eigenaar naar onze tafel en die begint weer te mompelen. Hij praat over Olot (een nabijgelegen stad) en over slagroom. Ik begrijp het niet en vraag hem nogmaals wat hij nu wil zeggen. De Irish koffie is niet mogelijk want hij heeft geen slagroom. Daar moet men voor naar Olot (half uur rijden) en dat duurt te lang. Ik begin te lachen en vraag of hij serieus is. Ja hoor, dat duurt te lang. Ik kijk naar mijn tafelgenoten en die lachen ook.
Nu heeft de goede man in 3 uur tijd 45 euro te verdiend (prijs 3 keer menu), kan dit aftoppen met 30 euro voor de Irish koffie, maar heeft geen slagroom. We bestellen nog wat extra koffie en wijn en dan vraag ik naar de rekening. Die bedraagt 52 euro en ik leg 60 euro neer zodat ik wat wisselgeld terug krijg voor de fooienpot. Ik ontvang keurig een tientje terug, helaas kan men niet wisselen, waarschijnlijk zit zijn bank ook in Olot.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.