INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond Barry ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen naar bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
‘Waarom doen we dit nu ook weer precies?’ vraag ik me af. Omhoog stappen, bij momenten zweten als een rund, dan maar een pulletje uittrekken, stukje vlak stappen, de tweede adem vinden, fris windje die opsteekt, pulletje terug aan om dan helemaal terug van voorafaan te beginnen. Een mens moet zich soms best niet te veel afvragen. De beenspieren voelen wat stram na de afgelopen dagen en misschien had een dagje rust me als muziek in de oren geklonken. Maar toch zetten we door. Het hongerklopje dat plots is komen opsteken, probeer ik te negeren. Mijn rantsoen voor de dag zit er reeds veel te vroeg doorheen en eigenlijk had ik niets anders verwacht toen ik zag dat er nog bitter weinig voorraad in de kastjes stak. Dit komt er dan van als je de boodschappen te lang hebt uitgesteld, vloek ik in mezelf. Colyne kan dit beter hebben, zij teert wat meer op haar vrouwelijk vet, antwoord ik steeds wanneer ze een opmerking maakt over wat er allemaal in mijn maag verdwijnt. Ik ben een verbrander, een snelwerkend metabolisme werd mij gezegd. Mijn oven draait zonder op te houden, dus moet er af en toe wat hout in de kachel zodat ik verder kan. Maar de gedachte dat er boven misschien wel een schoteltje eten in de ‘refugio’ op me wacht, houdt me sterk. Ik kijk op de klok. Nog een flink uur te gaan, dit red ik wel. In gedachten stap ik een berghut binnen, schuif ik aan bij een bont gekleed gezelschap aan een lange eikenhoutentafel. Outdoortruien slingeren overal rond, mijn buur ruikt jammergenoeg sterk naar het zweet, maar een andere plaats is er niet. Het is druk en lawaaierig in de keet. In het midden van de tafel staat een grote dampende pot eten waar ik mezelf trakteer op een volgende flinke schep fabada asturiana met de pollepel die erin steekt. Ik schrans als een uitgehongerde beer na zijn winterslaap, ik eet als iemand die een week in de woestijn in ontbering heeft geleefd. In werkelijkheid tast ik diep in mijn zak en neem er het laatste boterhammetje aardbeienconfituur uit. In nauwelijks twee happen is dit ook alweer verdwenen. De tocht gaat verder…
Maar wanneer we dan uiteindelijk met onze kop boven de wolken uittorenen, verandert mijn gemoed op slag en vergeet ik voor even zelfs mijn honger. Ik kijk om me heen en zie bergen die hun tanden laten zien, de zon die erop schittert en het kleurenpalet keer op keer doet veranderen wanneer de zon wat hoger komt te staan. De vallei van waar we vertrokken zijn, is helemaal bedekt met een donstapijt van witte, romige wolken. Van hieraf lijkt het alsof ik in een immense kop cappuccino kijk.
Het is een schoonheid die je enkel in de bergen ziet, meestal wanneer je eerst flink hebt afgezien. Dan pas zie je de schoonheid van dingen en meteen besef ik weer waarom we bergwandelen!
Terug naar hoe het begon. Onze Spaanse buur, gisteren helemaal opgewonden over de wandeling naar Naranjo de Bulnes of de Picu Urriellu. Zijn aanstekelijk enthousiasme heeft ons dan toch weten te overtuigen. Bij zijn betoog kwamen er zelfs wat foto’s aan te pas. Pas nadat ik me verfrist had en een kop thee had gedronken, zag ik de beelden van zijn foto’s opnieuw voor de geest. Ik begon het zowaar te overwegen. Spierpijn of niet. Voor Colyne het sein om meteen aan de slag te gaan. Terwijl ze routes aan het bekijken was, wat punten aan het pinnen op de navigatie, zag ik een lachje om haar mondhoeken verschijnen. Twijfels had zij niet. Zelfs de pijnlijke voeten die ze had, konden haar niet op andere gedachten brengen. Als het van haar afging, deden we dit elke dag.
‘Het zijn er geen 28 maar 27!’ roept ze plots enthousiast. Een donkerbruin vermoeden dat ze het over het aantal kilometer heeft. Dat we duizenddriehonderd hoogtemeters dienen te overwinnen, laat ze nog even achterwege. Hoelang zei onze buur ook alweer dat hij erover had gedaan? Acht uur, zo was het toch?
De volgende morgen staan we vertrekkensklaar vanaf de parking waar we de nacht hebben doorgebracht. We dienen een klein uur te stappen voor we ons op de grindweg bevinden waar kleinere wagens, bij voorkeur met vierwielaandrijving, naar boven rijden. Met onze Grace moesten we er niet eens aan beginnen. Wie hier naar boven rijdt, is beter af. Zij sparen acht kilometer wandelen uit. Moeten we toch maar eens overwegen die 4×4. Wanneer we reeds halverwege het grindpad zijn, komt een wagen aangereden. Stenen knerpen onder zijn banden en we maken even plaats. De wagen stopt en het raampje gaat naar beneden. Een goedgezinde vent steekt zijn hoofd buiten en een Spaans spervuur aan vragen wordt op ons afgevuurd.
‘Despacio, señor.’ Iets trager als het kan of we begrijpen je niet. Hij vraagt of we van de streek zijn? Of hij nog verder kan? Of hij hier langs de weg dient te parkeren? Of het misschien ook onze eerste keer is? ‘Neen’, ‘Misschien’, ‘Misschien’, en ‘Ja,’ luidt het van onze kant. Hij gaat het erop riskeren. Bovendien kunnen we met hem mee. Inclusief hond. Ietwat overbodig en met enige trots laat ik nog weten dat onze hond geen haar verliest. Maakt niet uit, hij heeft er zelf drie. Muy amable van deze jolijke man. Op de achterbank liggen naast talrijke hondenharen verschillende houten wandelstokken die ik wat aan de kant schuif. Een interesse die we blijken te delen. Hij is een verzamelaar, laat hij weten. Ik zie Colyne even haar ogen fronsen in de acheruitkijkspiegel.
‘Waag het niet, wij hebben wandelstokken genoeg!’ zie ik haar denken. Ondertussen rijden we een plaatsje of vier voorbij waar reeds wat wagens net voor de bocht half in de berm geparkeerd staan. Maar onze chauffeur gaat ervoor, helemaal tot aan het gaatje. Hij blijkt goed gegokt. Er zijn nog enkele lege plaatsen op de parking. We bedanken de man uitvoerig terwijl hij zich op zijn gemakjes begint klaar te maken. Als het van de man afhangt, zien we elkaar boven op de top naast de Picu Urriellu. Ik hoop vooral op een terugzien aan de parking.
Na vele kilometers en enkele uren later kunnen we de Naranjo de Bulnes bijna aanraken, mochten onze armen net iets langer zijn geweest. Nadat we hem steeds wel ergens vanuit een andere hoek in de verte aan de horizon hadden zien opdoemen, verbaast het ons alebeidat we er nu eindelijk zo dicht bij zijn. Die mooie Naranjo de Bulnes leek steeds zo onbereikbaar.
Na het bewonderen van de knapste van de Picos, verorberen we de lunch in de refugio. Het is geen bonenstoofpot die ik in gedachten had, maar het maakt me niet uit, een tostado con jamón y queso gaat ook vlot binnen. Nadat ons lichaam terug op krachten is gekomen en net voordat we de afdaling in wensen te zetten, komt daar op zijn gemakjes de vriendelijke Valenciaan aan gewandeld. Mét wandelstok. Ik stap op hem af en omdat het me maar zo fair lijkt, loop ik nog even met hem mee tot aan de refugio waar ik hem drankje betaal. Hij zegt geen neen, wel salut. Ik doe het met plezier. Tenslotte heeft hij van onze calvarietocht naar de Picu Urriellu er niet 27, maar 24 kilometer van gemaakt …
Voor meer foto’s of inspiratie voor een volgende trip naar Spanje, Portugal of elders in Europa, kan je terecht op onze Polarsteps “GRACE ON TOUR I” via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.
Español
English
Deutsch
Français
Português
Italiano