Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Natuurlijk hebben wij televisie hier, maar het is een oudje. We zijn echt wel toe aan een nieuwe en stappen dus, om de locale middenstand te steunen, in Fortuna een winkel in waar diverse soorten televisietoestellen hun verschillende beeldkwaliteiten tonen.
We zoeken een bescheiden toestel uit, want het gaat ons eigenlijk alleen maar om het Journaal, dat we graag op de voet volgen! Het wordt een flatscreen, met HD mogelijkheid, maar alles op z’n tijd, we hoeven geen HD/beeld, als we het nieuws maar een beetje knap kunnen bekijken. Nu begint het grote installeren. Owee. Ik doe diverse pogingen, maar een paar uur en veel gepruts later, geef ik het op. Het lukt niet. Waarschijnlijk door mijn gerommel met stekkertjes en draden zijn alle zenders waar wij regelmatig op afstemmen, onvindbaar. Staan ze op een andere frequentie? Waar zijn al die kanalen opeens gebleven? Waarom is ons een raadsel, maar het beeld blijft zwart. Dus togen we naar de plaatselijke tv-winkel, en vragen de eigenaar om ons te helpen. De eigenaar toog direct richting Monte d’Oro met een HD-decoder onder zijn arm en een schroevendraaier in zijn hand. Zouden we toch aan een HD kastje moeten geloven?
Nou ja, het is hier in Spanje al onvoorstelbaar dat er iets in één keer zou lukken, maar dat zijn we wel gewend. Ook nu lukt het van geen kant om de boel ingesteld te krijgen. De tv-leverancier (die wij oneerbiedig Druppeltje noemen, omdat er altijd een druppel aan zijn neus hangt) zuchtte en steunde en na een uur gaf hij het op. Alle kanalen die ik eerder zo moeizaam had ingesteld ….. weg! Maar Druppeltje blijft op een goede afloop vertrouwen: “ik kom terug”.
Voor mij lag hier een taak: weer de kanalen instellen. Dat lukte, weliswaar met veel moeite, maar ik had ze weer op een rijtje en wij hadden besloten om een Hollands HD apparaat te kopen en om het dus zelf te doen. Met een Hollandse gebruiksaanwijzing moet het wel lukken…, maar dan hadden we buiten Druppeltje gerekend. Vandaag werd er aan het hek gebeld en zowaar daar was hij weer.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Erg gelegen kwam hij niet, want ik ben het plafond van ons Spaanse terras aan het verven en ik sta dus op de ladder en precies op dat moment kloddert er een grote druppel verf vanaf het plafond op mijn wang. Toch druk ik op het knopje om het hek te openen en even later staat Druppeltje met een pakje onder zijn arm stralend onder mijn natte plafond “ik heb een ander kastje, even proberen.” O nee toch, flitst er door me heen, Egbert is naar Holland en hij is daar op zoek naar een Hollands kastje, straks zitten we hier met twee kastjes. Maar voordat ik er erg in heb, zit Druppeltje te prutsen met de antennekabel, want hij is ervan overtuigd: dit kastje doet het, zeker weten.
Een van zijn vele kinderen is mee om de bukwerkzaamheden te verrichten, vader is immers al een jaartje ouder. Als het apparaatje aangesloten staat, beginnen vader en zoon samen op knoppen te drukken. Maar helaas, niks, nada, maar wel is mijn zojuist opnieuw geïnstalleerde lijst voorkeurzenders weer door elkaar. Om kort te gaan: na dik drie kwartier verscheen er nog steeds geen beeld op de mooie nieuwe flatscreen.
Nu weet Druppeltje het zeker, het werkt dus niet. Wat nu? “Moet er geen dubbele kop op?” vraag ik. Nee hoor, niks dubbele kop, maar dan ineens gaat er een lampje branden: ahhhhh, jullie hebben Canalplus!!! Ja, natuurlijk dát is het! Canalplus, niet Canaldigitaal! Nee, Canalplus. Voor hem is alles opeens duidelijk. Ik begrijp er niets van. Maar met zijn verworven wetenschap pakt hij direct zijn boeltje in, en maakt hij aanstalten om te vertrekken, echter niet nadat hij mij op het hart gebonden heeft dat ik altijd bij hem terecht kan in geval van problemen. Belt u mij gerust, ik kom direct!! Een ideale man dus! Maar ik kijk hem stomverbaasd aan. De televisie doet het toch nog niet? Ja, ja, maar hij weet nu hoe het komt. Hij gebaart zijn zoon “kom op” en weg zijn ze, mij achterlatend met een gapend zwart beeld, een door elkaar gehusselde kanalenlijst en mét de kennelijke wetenschap dat wij dus duidelijk Canalplus hebben!
Ik sta perplex. Er zit dus niets anders op dan weer iets proberen. Het grote prutsen begint dus weer en na verloop van enige tijd, ja hoor, ik heb beeld. Nu nog de kanalen, en dan nog de kanalen netjes op een rijtje. Nederland 1 op 1 en niet op 779! Met ongekend geduld zit ik op knoppen te drukken. Maar nu heb ik ervaring, nu lukt het me vast sneller (hoop ik). Maar een klus blijft het. En dát nu mijn verf droogt, de boel op zijn kop staat, de afwas van dagen op me wacht, twee wasmachines droge was uitgespreid op de bank liggen te wachten op een net heenkomen, de hond dwingend staat te kwispelen omdat hij naar buiten moet…. en ik nog even vijf kilo verf moet halen.
Maar dan opeens staan onze lieve vrienden onder het natte plafond. “Wat mooi” roepen ze gelijktijdig. Kijk, dat doet goed! En of ik vanavond een hapje kom mee-eten. Ja, natuurlijk, het zijn schatten, ze weten niet half hoe gelegen hun lieve uitnodiging komt.
Hoe het met de televisie is afgelopen? Welnu, Druppeltje hebben we nooit meer gezien en we hebben hem verder maar met rust gelaten, en hij ons. We werden getipt dat er een echt goeie technicus in Fortuna woont. Die hebben we gebeld. Hij kwam vrijwel direct, keek ernaar, schudde zijn hoofd, haalde alles weer onderuit, rolde kabels uit, klom op het dak en had binnen een half uur de mooie nieuwe tv aan de praat. Mijn keurig geïnstalleerde zenderlijst was wel weer helemaal in verwarring, maar dáár had deze meneer een apparaatje voor. Wat mij pas na urenlang prutsen lukte, had deze meneer met zijn apparaatje binnen de kortste keren voor elkaar. De rekening ging met dezelfde snelheid, maar nu kunnen we eindelijk genieten van het Journaal. Als dáár al iets van valt te genieten!
Groeten, Barbara van Wijk