INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
In al die jaren dat ik in Spanje zit kom ik zelden bij de dokter. Geen idee dus wie dan ook mijn huisarts is. Ooit bezocht ik de huisarts en het bleek te gaan om een hele oude man met enkele strengen fel rood geverfd haar op zijn hoofd en duidelijk een “independentista” (voorstander van een onafhankelijk Catalonië). Hij weigerde met mij Spaans te spreken, dat vond ik lastig maar uiteindelijk mocht ik hem wel. Hij hield van paarden, dan ben je al snel mijn vriend. Niet lang daarna ging hij met pensioen en bracht ik jarenlang geen bezoek meer aan een huisarts.
Wel ben ik alweer twee jaar geleden bij een schoonheidskliniek geweest. Al mijn hippe vriendinnen lieten bindweefsel massages uitvoeren en zelfs botox inspuiten. Mijn hoofd heeft ook de nodige rimpels dus ik dacht dat dit misschien ook iets voor mij zou zijn. Op mijn eerste afspraak tref ik een stevige blonde oudere dame, gekleed in een rok tot op haar schoenen en een grauw witte overjas die aan mij bevestigt dat ik inderdaad wel wat hulp kan gebruiken. Aan zichzelf heeft ze zo te zien nog niet veel laten doen. Ze merkt dat ik uit Nederland kom en gooit er af en toe een Nederlands woord tussendoor. Ooit blijkt ze even in NL te hebben gewoond. Ze kan niet wachten mijn voorhoofd eens goed te verwennen met botox. Nu vind ik mijn voorhoofd het minste probleem dus ik geef aan dat ik daar niet zoveel behoefte aan heb. Nou, dan zijn er nog injectables, helpen slechts 2 maanden en het kost een boel geld. Maar er zijn ook nog draadjes zegt ze me, die brengt men onderhuids aan en daar kan de boel mee omhoog worden getrokken. Draadjes zijn wat goedkoper. “Hoeveel draadjes heb ik nodig”, vraag ik haar. Nou In jouw geval een stuk of 40 is het antwoord, want ik ben namelijk veel te laat begonnen met mezelf strak te trekken en ja, dat kan ik niet meer terugdraaien. Als ik de prijs van de draadjes optel, wordt ook dat een heel fortuin. Bovendien geven die draadje onder mijn huid mij een ongemakkelijk gevoel.
Ik besluit eerst maar eens te beginnen met een bindweefselmassage en er dan nog eens rustig over na te denken. Een week later onderga ik die massage liggend naast een rumoerige machine voorzien van een slang die zich als een stofzuiger over mijn gezicht verplaatst. Een uurtje is de dame zoet en als ik vervolgens in de spiegel kijk zie ik geen enkel verschil. Ik zou er frisser uit moeten zien, maar het is beter als ik dit nog een keer of 10 herhaal. Wat ik al vermoedde, niets voor mij en ik bezoek de kliniek nooit meer.
Ik krijg contact met een ex die hoort van mijn situatie. Het is een ex van 35 jaar geleden, destijds een grote liefde die alweer Jaren in Frankrijk woont. Hij nodigt me uit voor een paar dagjes in zijn huis om lekker bij te praten en even op adem te komen. Het is een rit van maar liefst 7 uur, maar deze verloopt voorspoedig. Het weerzien is hartelijk. Eigenlijk heb ik een beetje het gevoel alsof ik hem onlangs nog heb gesproken. We zijn nauwelijks veranderd, een beetje ouder en wijzer geworden. Ik breng twee dagen met hem door in Frankrijk, maar door de paarden moet ik snel weer terug naar Spanje. De dag dat ik naar huis wil rijden en zijn erf op loop merk ik dat mijn rechtervoet er een beetje bijhangt. Ik slinger ermee, heb er geen controle over. Pijn doet het niet maar het is erg ongemakkelijk. Die nacht had ik een aanval van enorme kramp waardoor ik een tijdje naast mijn bed heb staan dansen. De plek is nog gevoelig in tegenstelling tot mijn voet die ik helemaal niet meer voel.
Ik moet er een beetje om lachen, loop als een clown met een veel te grote Schoen die voordat ik het echt wil al op de grond klapt. Toch besluit ik na het ontbijt naar huis te rijden. Het is een lange rit met een stuk door de Bergen en het wordt een ramp. Bij het koppelen en schakelen moet ik aan mijn broekspijp mijn been omhoog trekken om deze op de goede plek te plaatsen. Tijdens de rit word ik steeds onzekerder en moet af en toe stoppen om mijn been rust te geven. Dan blijkt er ook nog eens een belangrijke oprit afgesloten waardoor ik 1,5 uur omrij. Bijna barst ik van wanhoop in huilen uit, maar ik weet dat ik daar niet van opknap. Na een helse rit van 9 uur kom ik thuis.
Als ik die avond mijn probleem Google zie ik dat ik te maken heb met een klapvoet, iets wat 2 tot 3 maanden in beslag kan nemen. Pijn doet het niet maar het is vermoeiend en om de haverklap struikel ik omdat ik de voet niet hoog genoeg optil. De volgende dag meld ik me bij dokterspost en zie de nieuwe huisarts, een dame die mij bekend voorkomt, maar ik weet niet waarvan. Als ze plots een Nederlands woord gebruikt weet ik het weer, het is de arts van de botoxkliniek die iedere morgen ook huisarts is bij het ziekenfondskantoor. Ze heeft eigenlijk nog nooit van een klapvoet gehoord en dat vind ik wel grappig. Dat begrijp ik wel een beetje want je hebt natuurlijk meer verstand van schoonheidsbehandelingen, antwoord ik. Ze kijkt me vragend aan, hoe ik dat nu kan weten. “Jij wilde destijds mijn voorhoofd vol botox spuiten en 40 draadjes aanbrengen, remember”. Dan weet ze het en we schieten samen in de lach.
De voet moet rust, ze maakt een afspraak in het ziekenhuis in Olot en ik krijg zware pijnstillers voorgeschreven. Die pijnstillers besluit ik niet te gebruiken want pijn doet het niet.
Een paar dagen later sta ik boven bij het zwembad en besluit er wat blaadjes uit te vissen met het schepnet. De rand van het zwembad ligt zo’n 30 centimeter hoger en als ik erop wil stappen, blijft mijn horrelvoet achter de rand hangen en maak ik een enorme smak op de kiezelrand waarna ik vervolgens in het zwembad val. Met kleding, schoenen en mijn telefoon, net met mijn hoofd naast de trap.
Direct voel ik dat ik nu wel veel pijn heb, ik kom nauwelijks het zwembad uit. Er zitten diverse open plekken op mijn scheenbeen, mijn enkel en knie zijn heel pijnlijk, ik kan nauwelijks op het been staan. Toch ga ik het bad weer in om mijn telefoon op te duiken. Weinig kans dat daar nog leven in zit, maar ik wil het toch proberen. Ik heb hem verdomme net!
Ik neem plaats op een ligbedje om even bij te komen. Dat is nou ook wat, voor hetzelfde geld was ik met mijn hoofd op de trap terecht gekomen, bewusteloos in het zwembad gevallen, ik had zowaar kunnen verdrinken. Ik schiet in de lach als ik me bedenk dat de kop van het nieuwsartikel wellicht als volgt had geluid, “vrouw pleegt zelfmoord na uitzetting huis”!
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.