Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
11 november
Dag lieve kinderen, familie en vrienden,
Er gebeurt hier niet zoveel, zeg ik altijd. En dat is ook zo. Fortuna is een rustig dorp en zelfs wij maken af en toe geen drukte. Laika is tevreden, alles gaat z’n gangetje. Vorige week was er echter onrust in de Spaanse gelederen. Er was een ongeluk gebeurd. Een Spaanse man was met zijn vriend gaan jagen. Twee honden mee, geweren mee en daar gingen ze, het gebied in. Al loerend naar lekkere haasjes kwamen ze terecht bij een waterreservoir.
Die reservoirs hier bestaan uit een diepe, hele grote kuil, vijverplastic erin, klaar, het water kan erin. Dáár zijn de twee honden in gevallen. De baas bedacht zich geen moment en sprong in het water, maar het lukte hem niet om de honden de kant op te duwen, want het plastic langs de kant was glad. Het lukte hem echter ook niet om zichzelf te redden, zodat hij jammerlijk verdronk. Zijn vriend zag het gebeuren maar kon niets doen, de plastic rand was te glad, hij was bang om ook in het water te vallen. Hij stond er dus handenwringend bij. Het bizarre van het verhaal is, dat de beide honden na enige mislukte pogingen, wél zelf de kant op zijn geklauterd, terwijl hun baas dit avontuur met de dood heeft moeten bekopen!
Dit ongeval betekent werk aan de winkel voor de politie, die deze zaak intrigerend vindt. Zou de vriend misschien…? Waarom heeft hij niet…..? Ze gaan het tot de bodem uitzoeken, daar hebben ze alle tijd voor, want er gebeurt hier toch nooit iets. Fortuna wordt veilig gehouden door maar liefst acht dienders. Oostzaan, waar wij wonen, heeft hetzelfde aantal inwoners. Daar is één ochtend in de week een agent aanspreekbaar in een kamertje. Hier lopen er acht de orde te handhaven! Zou het daarom zo´n rustig dorp zijn?
Toen we vanmorgen bij het bekende terrasje bij de kerk aankwamen, kwam Claudia, de serveerster, ons al tegemoet. Dos capuccinos y dos tostadas con tomatoes? Jullie verstaan dit prima, denk ik, dus hoef ik dit niet te vertalen. Si, si, por favor, met een zoetje, geen suiker. Dank u. We ploffen neer op de plastic stoeltjes in het zonnetje en worden direct bediend, terwijl de tafel naast ons al een tijdje op de bestelling wacht. Eerst wij? Waarom? Ik vraag het aan Claudia, want ik ben verbaasd. Het antwoord van Claudia komt direct en is duidelijk: Spanjaarden zijn gewend te wachten, je moet in Spanje altijd en overal wachten, (niets is minder waar!) geen Spanjaard maakt daar een punt van, maar buitenlanders mopperen altijd als ze moeten wachten, ze zijn zó ongeduldig!
Ach owee, hebben wij die reputatie? Een beetje gelijk heeft Claudia wel, maar ik vind dit gênant, ik zal in het vervolg echt proberen niet in de categorie ongeduldigers te vallen.
We moesten even naar het winkeltje van Iberdrola, de elektriciteitsmaatschappij. Ze hebben opeens de internetservice veranderd, ik bedoel de rekening die digitaal wordt opgestuurd. De verandering betreft andere nummers en wachtwoorden en nu weten we het niet meer. We vragen dus aan het meisje hoe we nu in “Mijn Iberdola” moeten komen om de rekeningen te kunnen bekijken en printen. Ze kijkt ons wat wezenloos aan en geeft ons een telefoonnummer: bel dit nummer maar, zij weten het! Met de moed der wanhoop doe ik een Spaanse poging, en het lukt. Ik krijg een gebruikersnaam en wachtwoord. Als ik probeer in onze rekening te komen, lukt dat direct. Maar een half uur later was de euforie over, er lukte niets meer. Wij weer naar het meisje. “Bel dit nummer maar!” oreert ze weer. Dit laat ik me niet nog eens gebeuren en vraag ik of zij het even wil doen. Met duidelijke tegenzin voert ze een lang gesprek en wat blijkt? De aan ons opgegeven gegevens zijn maar éénmaal per dag geldig. Ja, Spanjaarden houden van veiligheid. We moeten dus een dagje wachten. Mañana, mañana….
Na dit akkefietje moesten we even wijn halen bij onze hofleverancier, de bodega in Abanilla. Een heerlijke bodega met langs de wanden grote eikenhouten vaten. Wijn in bulk voor 1,20 per liter. Heerlijke wijn die naar veel zon smaakt. We staan daar dus te hengelen met onze jerrycans als de wijnboer ons opmerkzaam maakt op een verkreukeld briefje dat boven de deur hangt: wij sluiten 31 december. Hoezo? Hij antwoordt dat er tegenwoordig nog maar weinig wijn gedronken wordt. Zo weinig, dat de handel niet meer lonend is. Jongelui drinken bier en de buitenlanders komen veelal maar een paar maandjes per jaar. De Spanjaarden lurken tegenwoordig liever aan cocktails en luxe drankjes, dus hij scheidt ermee uit. Au!! Dat is geen leuk bericht, jammeren wij, maar het mannetje troost ons: dezelfde wijn zal dan in de winkel te koop zijn! Dan kun je toch dezelfde wijn blijven drinken. Bijna zijn we blij, maar niet lang, want dan vult hij zijn troost aan: alleen zit de wijn dán in flessen en die zal dan drie tot vier keer zo duur zijn!!
Lieve groet voor jullie volgende week meer!
Egbert en Barbara