INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
We haspelen de laatste kilometers af langs de Costa de la Muerte en lassen vervolgens nog een eerder toevallige stop in in Camariñas. Dit kleine plaatsje aan de kust van Gallicië zou bekend staan als de zogenaamde kanthoofdstad van de streek, maar mochten we dit niet ergens hebben gelezen, we hadden het misschien nooit gemerkt. Hooguit twee kleine winkeltjes waar wat van die fijne kant in een uitstalraam ligt. Zonder veel erg want kant is sowieso niet echt aan mij besteed. Het lijkt me vooral veel werk voor mensen met engelengeduld en bovendien trekt het meestal maar mijn aandacht in een duur lingeriesetje bij de juiste persoon dan wanneer het op iemands tafel ligt.
Voor de rest valt er echter niet veel te beleven in Camariñas. Het lijkt niet meer dan een leuk visserdorp met opnieuw wat van die schitterende huizen met die typische balkons zoals we ze in Gallicië al zo vaak hebben gezien. Extra ruimte zoals bij een Vlaamse bel-etagewoning, maar hier lijkt dit balkon meer op een lichtrijke gang door 2ijn ruime glaspartijen n waar achter deze gang zich nog een tweede scheidingsmuur bevindt. Bizar toch wel.
Na een klein uurtje zijn we er alweer vertrokken en eerlijk, wie Camariñas voorbij mocht rijden, zou deze keer niet veel gemist hebben.
Interessanter is de wijdere omgeving rond het kleine vissersdorp. Op een halfuurtje rijden bijvoorbeeld, ligt de heiligdom het ‘Santuario de la Virgen de la Barca’. Een oude kerk met barokke stijlkenmerken en wat mooie kerktorens waarin enkele flinke klokken blijken te hangen. Klokken die een nietsvermoedende passant zoals ik me nog even de stuipen op het lijf jagen wanneer ze plots hard en fel beginnen te luiden. Dit sanctuarium is trouwens alweer een pelgrimsoord waar éénmaal per jaar pelgrims naartoe komen afgezakt en die na het gebed naar goede gewoonte de twee helften van de gebarsten steen ‘Pedra de Abalar’, het historisch herkenningspunt, opnieuw proberen tegen elkaar te duwen. Iets waar zo te zien nog niemand is in geslaagd. De spleet waar iemand met een ronde buik makkelijk in tussenpast, is nog steeds.
Enkele tientallen meters verderop naast deze heiligdom staat nog een witte vuurtoren die er eerder klein uitziet voor het belangrijke werk waarvoor hij hier werd neergezet. Als er maar een goede lamp insteekt, moet men hebben gedacht. Maar wie zijn verrekijker bovenhaalt en enkele kilometers verder kijkt, ziet ongetwijfeld die andere vuurtoren staan. Het in grijsbruine bakstenen opgetrokken exemplaar met de naam ’Faro de Cabo Vilán’, van een totaal ander kaliber. Deze ’faro’ moet wellicht één van de mooiste vuurtoren zijn die ik ooit heb gezien en ook het museum aan de voet ervan mag er best wezen. Verwonderlijk is het niet dat iedereen hier in de weer is met fotocamera’s met peperdure lenzen om dit bouwwerk op foto vast te leggen. Deze vuurtoren bevindt zich bovendien in een prachtig en ruw decor waar de zee onverbiddellijk haar hoge golven, dag na dag, jaar na jaar, tegen land in laat beuken. Wie dit ’t langste vol zal houden, weten we allemaal …
Voor meer foto’s of inspiratie voor een volgende trip naar Spanje, Portugal of elders in Europa, kan je terecht op onze Polarsteps “GRACE ON TOUR I” via onderstaande link.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.