Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
De bel gaat. We verwachten niemand, wie zou dat zijn? Twee mensen op de fiets? Onder hun helm uit horen wij luid “ Hallo, zijn jullie thuis?” Henk en Marianne! Wat een verrassing, we hadden hen nog helemaal niet verwacht! Wat leuk! Een paar minuten later is de serre gevuld met gelach en gebabbel. Heerlijk.
“Zullen we lekker pannenkoeken eten”, roept Marianne. Ja gezellig. Even later sputteren en spetteren spek, ham, champignons in de pan en sta ik het beslag te kloppen. Een geïmproviseerd hapje, maar o zo gezellig. Dat is nou zo leuk van hier, alles kan, niets moet, als het maar leuk is. We kletsen honderduit, soms allemaal door elkaar en besluiten een dagje met elkaar op stap te gaan. Waarheen? Henk en Marianne zitten te gniffelen: laat ons maar gewoon even ons gang gaan, we weten wel iets, maar zeggen het niet.
Vanmorgen om tien uur stopt hun auto voor de deur en rijden we noordwaarts. Waar gaan we heen? We kennen hier eigenlijk elk hegje en elk stegje, maar we vinden alles leuk, dus we zien wel. H. en M. blijven gniffelen: hebben jullie nog geen idee? Nee, dat hebben we niet. ¨Hier bij de rotonde rechts¨ roept Henk. Er staat een bord richting Novelda. Nee, daar zijn we weleens doorgereden maar nooit uitgestapt. Novelda? Is dat een leuke stad? ¨Dat zul je zo wel zien, want inderdaad, we gaan naar Novelda.”
Als we de stad inrijden valt het echte Spaanse op. Lelijke huizen dicht op elkaar gebouwd (voor de schaduw), maar zo hier en daar ook een rijkversierd huis met veel beeldhouwwerk, krullen, ornamenten enz. rechte straten vol geluid (veel verkeer, gekakel van de mensen), en…heel belangrijk…. Overal kleine tapa-barretjes waar nog meer herrie uit komt en waar de vloeren vol servetjes, olijfpitten, kippenbotjes, enz. liggen. Dáár is het leuk, dáár moet je zijn.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Er is markt, maar hoe moeilijk ook…. Marianne is streng: niet snuffelen, nee, doorlopen richting toeristeninformatie, want er is hier heel veel te zien en om 2 uur begint de siësta. Ja, dat we vinden nog steeds lastig, die siësta, dan gaat alles dicht tot vier of vijf uur, maar wij passen ons aan en doen net als de Spanjaarden, we duiken een restaurantje in en gaan lekker eten.
De Toeristeninformatie wijst ons de bezienswaardigheden en dat zijn er nogal wat. Musea, interessante oude panden zoals het casino. Een statig gebouw omringd met wuivende palmen, een hele grote eeuwenoude rubberboom op het pleintje ervoor, een Moors interieur, oude versleten stoelen die overduidelijk al een aantal keren zijn gerepareerd en allemaal tafeltjes met daarop vastgeplakte bordspellen: ganzenbord, mens-erger-je-niet, en een paar spellen die we niet kennen, maar ook echte casino-gokdingen waar de balletjes hun weg zoeken en in een rood of zwart hokje terecht komen. Er is geen bedrijvigheid maar wij bewonderen de vele spiegels, de plafonds, de kroonluchters, de rijke vloer met ingelegd
hout, enz. Prachtig om te bekijken.
Dan is het tijd voor koffie, carajillo voor Egbert, con leche voor de dames en cortado (kleintje extra sterk) voor Peter.
Met hernieuwde energie sjouwen we door de straatjes, weer langs de immens grote markt waar ik niet mag snuffelen, langs talloze schitterend aangelegde parkjes, waar kinderen in schooluniformen joelen en rennen. We volgen een deel van de uitgezette wandelroute langs bezienswaardigheden, waarbij de beschrijving zelfs in het Nederlands is weergegeven. Verrassend.
Rond siësta-tijd strijken we neer in een klein restaurantje dat al heel snel uitpuilt van de hongerigen en dan is het smullen geblazen. Een uitgebreide maaltijd van een aantal gangen compleet met wijn, toetjes, ijs en koffie, alles met Spaanse passie bereid!
We stappen met ronde buiken in de auto, want hier een eindje verderop op de top van een berg, heeft een leerling van Gaudi een ´Gaudiaans-achtige´ kathedraal gebouwd. Het lijkt een replica van de Sagrada Familia in Barcelona, maar dan anders, veel kleiner, maar zeker ook interessant. De hele kathedraal is opgebouwd uit steentjes, stenen, en grote blokken natuursteen, er lijken druppels aan te hangen, maar dat zijn grindsteentjes, nokpannen verwerkt in de wanden. Er lijkt geen enkel verband te zitten in de opbouw: hier een groot halfrond gat, daar een paar stokken die uitsteken, zeer de moeite waard om te bezoeken, maar alleen van buiten, van binnen is-ie niet om aan te zien, hoewel onze meningen daarover uiteen lopen. Over het orgel waren we het wel eens, dat was heel bijzonder, Je ziet niet dat het een orgel is, het is helemaal van rood marmer en steen met rode groene en gele glazen versierselen. Mooi? Ik vond van niet, maar daar kun je anders over denken, in elk geval was het wel héél apart.
Kortom, een dag met een gouden randje, die we moe maar gelukkig met een glaasje wijn hebben afgesloten.
Groeten van Barbara