Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
Lieve Kinderen, Familie en vrienden,
Tja, ja, die Spanjaarden… We zijn inmiddels een beetje gewend aan hun gekkigheid, maar dat heeft wel even geduurd, zoals ook nu weer. We zijn al wel tien keer bij Juan geweest, onze gestor, die de belasting regelt voor het huis. We moeten elk jaar een soort onroerend goed belasting betalen en als het gaat zoals we hopen, dan vult Juan het formulier in en maakt hij het bedrag naar de Hacienda over. Fluitje van een cent. Maar…. Je moet Juan wel goed in de gaten houden, want hij wil het wel, maar hij heeft net als alle Spanjaarden de tijd. Geen haast. Niet moeilijk doen, mañana is vroeg genoeg, éérst even dit en éérst even dat. Maar zo zitten Hollanders niet in elkaar, dus wij lopen van tijd tot tijd zijn smoezelige kantoortje in “Juan, heb je al betaald?” Niet dus. “Maar je weet toch dat dát vóór 1 januari moet?” “Si, si, Tranquila, tranquila, no pasa nada” Juan maakt zich niet druk. “Kom morgen om half vijf maar hier, dan zal ik het betalen.” En wie stonden er de volgende dag om half vijf voor zijn deur? Juist ja, wij. Alweer.
Juan ontvangt ons vriendelijk maar of we alsjeblieft morgen terug willen komen, hij heeft een spoedklus. “Nee Juan, wij hebben nu een afspraak met jou en we houden je daaraan. We laten ons niet wegsturen.” Dat vindt Juan raar en hij sputtert, maar wij sputteren een beetje harder. “Je bent al veel te laat en nu laat je ons weer staan, niks ervan, nu de betaling doen! Weet je wat, we wachten hier wel even tot het gedaan is.”
Nou, dat was geen goed idee, Juan werd bloednerveus van ons, of we aub weg wilden gaan. Hij zal echt, eerlijk waar, straks het geld overmaken en hij zal ons bellen als het rond is. “Je kunt ervan op aan,” roept hij ons nog achterna.
Oké, een uurtje later gaat de telefoon “He hecho!” Juan jubelt het uit. “Het is voor mekaar”. Nee maar! “No penalty?” vraag ik. Nee hoor, niks penalty. Juan weet het, dus we geloven hem, maar als we later de bankafschriften nakijken blijkt het bedrag nog steeds niet afgeschreven te zijn. Moeten we dáár weer achteraan. O, o, die Juan toch, zou je hem niet!
Intussen gaat het alledaagse leven gewoon door. Niks bijzonders. Egbert bakt ons dagelijkse broodje en ik ben in de weer met de wasmachine, het gasfornuis en de stofzuiger, zoals het een goede huisvrouw betaamt. De tuin wordt netjes bijgehouden, het hondje moet uitgelaten worden, allemaal niets bijzonders. Onze vrienden Hans en Marjella zijn hier goed aangekomen, en dat brengt een boel gezelligheid mee. Vandaag zouden we met een hele club mosselen eten hier in onze serre, maar wegens een oprukkende verkoudheid durft Marjella het niet aan, bang dat ze Egbert aansteekt en ze gunt hem graag een leuke middag, maar geen verkoudheidsvirus. Jammer, maar heel lief dat ze zo rekening houdt met Egberts kwetsbaarheid wat dit betreft.
De storm loeit er lustig op los. Al dagen stormt het hard. De stoelen waaien weg, de tafel ligt op zijn kop in de tuin, de palm zwaait van links naar rechts en de plantenbakken hebben we voor de zekerheid verzwaard met keien. Maar de zon schijnt en het is niet koud, zelfs ´s avonds niet.
Vandaag ben ik jarig. Feest! Het begon al vannacht om twaalf uur. Ik werd bedolven onder een dikke laag kusjes en knuffels, zowel van mijn lieverd als van onze Laika en reken maar dat ze er wat van kunnen! Ik voelde me direct al feestelijk en met zoveel liefs belandde ik al gauw in dromenland.
Vanmorgen weer een grote verrassing: Ons geplande verjaardagsetentje wordt extra feestelijk door de aanwezigheid van Hans en Marjella die eerder afzegden vanwege een verkoudheid. Ze zijn beiden weer helemaal Boven Jan en voelen zich puik. Dát alleen al is een mooi cadeautje! Ze komen ons straks afhalen en dan worden we als een vorst in hun luxe limousine met chauffeuse naar het restaurant gebracht! Beter kun je het niet hebben, toch?
De lieve mailtjes en appjes doen de rest ter verhoging van de feestvreugde…. Wat een lieve woorden en wensen allemaal, heerlijk. Elk jaar zeggen we, dat we de verjaardagen maar afschaffen. Je wordt alleen maar ouder, nooit jonger en moet je dat nou vieren? Maar ja, als het dan zover is, dan is het toch wel heel leuk om er iets van te maken, zelfs al kom je dik boven de 70 uit! Hellep, als je daar vroeger aan dacht 75 jaar!! Zó oud?? En nu? We springen nog over hekken, hoewel… hele lage hekjes dan. Het klopt, het nieuwe 75 is het oude 55 en die houden we erin.
Nog zo’n leuke ervaring. Toen wij vorige week bij Hans en Marjella op de camping een glaasje zaten te drinken, kwamen er twee voor mij onbekende dames aan wandelen, die mij tot mijn verrassing stevig omhelsden. Wie zijn dat? Het bleek dat deze dames mijn boek hadden aangeschaft toen zij zagen dat het over “overwinteren in het Spaanse Fortuna” ging. Ze vonden het zó leuk om te lezen en lieten het boek rondgaan op de camping. Marjella vertelde dat ik de auteur ben en daarom werd ik even verwend met twee dikke knuffels. Bovendien kreeg ik van één van hen vanmorgen zo’n lief verjaardagsmailtje boordevol met goede wensen…. Is dát niet grappig? Dat zijn nou van die leuke dingen waar ik stevig van geniet.
Jullie horen volgende week meer!
Liefs van Barbara