INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com
Als ik om 6 uur opsta, kijk altijd even uit het raam om te controleren hoe het met de paarden gaat die voor het huis in de wei lopen. De schrik slaat me om het hart. Er staat water in het land terwijl het bloedheet is en al dagen niet heeft geregend. Dat is niet goed. Dit keer heb ik weinig tijd om wakker te worden. Ik trek een broek en shirt aan en sprint naar de wei. Oh God, ik was zo moe gisterenavond dat ik vergeten ben de kraan bij de paarden uit te zetten toen ik ze water gaf. 15.000 liter op mijn land en mijn maag draait om. Terug in huis draai ik de kraan open maar het hele huis zit zonder water en dus ook mijn gasten. Ik ren de berg op om de voorraad tonnen te controleren en zie dat die inderdaad vrij leeg zijn. Ben de wanhoop nabij, maar troost me met de gedachte dat ik het water hoor lopen. Ik kan er dus vanuit gaan dat de tonnen zich wel weer zullen vullen nu de kraan in de wei weer dicht is. Stilletjes hoop ik ook dat mijn gasten gewoon kunnen douchen. Ik ga aan de slag met het ontbijt snij fruit, maak de vleeswaren schaal op en laat de honden uit. Zoals altijd iedere morgen ga ik vervolgens naar de bakker. Deze blijkt gesloten te zijn. Een feestdag en opnieuw schiet ik in de stress. Naar huis, brood uit de vriezer en terwijl het zweet op mijn voorhoofd staat flans ik van alles in elkaar om het ontbijt toch nog zo afwisselend mogelijk te maken. Had ik nu toch maar die taart gebakken, verwijt ik mezelf, maar ik was gisterenavond zo moe dat ik het niet meer kon opbrengen.
Mijn gasten verschijnen aan het ontbijt en geven aan dat douchen niet mogelijk is. Ik leg hen de situatie uit en dan besef ik me weer dat gasten bijna altijd begrip hebben voor problemen met een huis. Ik verzeker hen dat de boel snel wordt opgelost.
Rond de middag merk ik dat mijn waterprobleem nog steeds voortduurt. De tonnen vullen zich nauwelijks. Ik heb diverse scenario’s doorlopen, pompen gecontroleerd, maar weet nog te weinig van het systeem om alles weer werkend te krijgen. Bel mijn ex, omdat hij in het verleden deze zaken altijd heeft geregeld en vraag hem wat te doen. Hij kan het niet zeggen en moet komen kijken en dat terwijl ik hem de vorige dag heb verzocht zo snel mogelijk uit mijn leven te verdwijnen. Pijnlijke situatie, maar voor het zakelijke moet ik maar even door het stof.
En daar komt de ex, vrolijk fluitend, zonder stress op zijn motor naar boven rijden met de opmerking dat het niet zijn schuld is dat de kraan open is blijven staan. Van binnen ontplof ik en ben dan verdrietig, maar slik mijn tranen weg.
Die middag komen er diverse nieuwe gasten en gelukkig vindt mijn ex een lekkende koppeling en krijgt het systeem weer werkend. Ik besluit nog even het oliepeil van de verwarming te controleren en als ik het hok wil binnenlopen zie ik tientallen vleermuizen. Daar heb ik het helemaal niet op. Ze zouden geluk brengen, maar dat doen ze vandaag in ieder geval niet. Ik besluit de lichten aan te doen en een tijdje te wachten totdat de vleermuizen ergens anders een onderkomen hebben gezocht. Dan moeten we nog even de ontkalker controleren. Geen zout genoeg dus ik ga snel naar de winkel en haal 5 zakken zout, die zijn nogal zwaar, en dat vind zelfs mijn auto.
De ontkalker staat in de kelder en dat is vanaf de auto een meter of 40 lopen naar beneden. Terwijl ik me aan de eerste zak waag, zie ik mijn ex toekijken zonder verder hulp aan te bieden en dat maakt me kwaad. Ik besluit daarom, in een moment van woede niet helemaal om te lopen met de zakken, maar deze over de muur naar beneden te smijten om ze daar vervolgens weer op te pakken. Ik realiseer me hierbij niet dat ik ze met volle vaart op een rioolpijp laat vallen. De pijp is van PVC en niet opgewassen tegen dit geweld. Gat in de rioolpijp die niet ver afligt van de plaats waar mijn gasten ontbijten. Ik probeer het gat te dichten met stenen, maar dat is niet helemaal toereikend en ik ruik vaag een rioollucht. Ik hoop stilletjes dat de wind tijdens het ontbijt de andere kant op zal waaien.
Mijn ex kijkt me op een afstandje met een smalende blik aan. Ik begin te lachen en maak de opmerking “dacht een slimme manier gevonden te hebben, maar het pakt iets anders uit” Kan ik wel maken zegt de ex. Niet nodig hoor, zeg ik luchtig dat kan ik zelf ook terwijl ik heel goed weet dat dit niet het geval is.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.