INTRO: Elke woensdag kun je ‘iets’ verwachten van onze taalbegeleidster Cintha van Marrewijk. Zij heeft de afgelopen twaalf maanden 300 gratis lessen Spaans geschonken aan alle lezers van SpanjeVandaag, maar nu is het tijd om iets over het leven in Spanje en aanverwante onderwerpen uit te leggen. Een Spaanse gewoonte, een gebruik. Iets actueels, een verhaal of een miércoles de las palabrotas. Elke week een Spaanse verrassing van Cintha.
Doe je al mee met de Gratis LIVE Masterclass Wonen in Spanje + Spaanse les? Morgen, Maandag 1 september om 19:00 uur gaan we super interactief met elkaar oefenen via de chat. Dus geen camera of microfoon of Facebook nodig.
Ik vertel je van alles over het Spaanse leven en we oefenen Spaans. Belangrijke zaken die je echt moet weten in het Spaans.
Je kunt ook al je vragen stellen en je krijgt naderhand de opname toegestuurd. Inschrijven kan via https://app.enormail.eu/subscribe/863ff073ecd89dcb6a452ad85c1b48e7
of je kijkt op mijn websites. www.supergoedspaansleren.nl of www.supergoedemigreren.nl
Anne uit Rotterdam had de stap gezet. Haar koffers waren ingepakt, dromen groot: “Ik ga wonen in Spanje. Zon, zee, tapas… en eindelijk dat relaxte leven waar ik al jaren van droom.”
In haar hoofd zag het er allemaal heel simpel uit. Een huisje, een baan, vrienden maken, en natuurlijk Spaans leren – dat zou wel loslopen.
Maar zodra ze voet aan Spaanse grond zette, ontdekte ze dat haar Hollandse aannames soms hilarisch botsten met de Spaanse werkelijkheid. Gelukkig leerde ze gelijk al Maria kennen, haar Spaanse buurvrouw.
De taal
Anne dacht dat ze met Engels overal uit de voeten zou komen. In de bakkerij zei ze zelfverzekerd: “One bread, please.”
De bakker keek haar aan alsof ze net Chinees had gesproken.
María sprong bij: “Una barra de pan.”
Anne: “Barra… wat?”
En zo begon haar eerste Spaanse les – midden in de bakker.
Een van mijn cursisten vertelde me ooit: “Ik dacht dat ik Spaans kon uitstellen. Totdat ik zelfs geen wc-papier kon kopen zonder handen en voeten erbij te gebruiken.”
Het werk
“Met mijn diploma’s vind ik zo een baan,” dacht Anne toen ze naar Spanje verhuisde.
Ze had haar map met papieren netjes bij zich – alles vertaald en afgestempeld. In Nederland zou je daar zo mee aan de slag kunnen.
De eerste sollicitatie? Ze werd vriendelijk aangekeken en iemand zei: “Ah… HBO… ¿qué es eso?”
Anne probeerde nog uit te leggen wat het betekende, maar ze merkte al snel dat Spaanse werkgevers weinig waarde hechten aan een papiertje uit het buitenland als je de taal niet écht spreekt.
Later die dag luchtte ze haar hart bij haar buurvrouw María.
Die moest lachen: “Guapa, hier gaat alles anders. Diploma’s zijn leuk, maar connecties zijn belangrijker. Je moet eerst koffie drinken met de juiste persoon, dan pas praten over werk.”
Anne keek verbaasd: “Koffie drinken? Maar ik wil nú een baan.”
María haalde haar schouders op: “Mañana, mujer. En vergeet niet: als je voor een Spaans bedrijf wilt werken, dan telt één ding boven alles – dat je Spaans spreekt. Zonder dat… ben je gewoon die extranjera die haar verhaal niet kan verkopen.”
En daar had María een punt. In Nederland kom je met Engels nog een heel eind. In Spanje niet.
Anne ontdekte al snel dat vacatures vaak niet eens online stonden, maar via via gingen. Een tante die iemand kent, een vriend die een goed woordje doet – én de taal die de deuren opent.
Een cursist van mij vertelde ooit lachend: “Ik dacht dat ik via LinkedIn een baan zou vinden. Maar uiteindelijk kreeg ik mijn eerste baan dankzij een buurvrouw die me meenam naar een bar, waar ik een vriend van haar sprak… in het Spaans. Als ik de taal niet had gekend, had ik daar waarschijnlijk alleen maar gelachen en geknikt.”
Anne begon te begrijpen dat werken in Spanje niet ging om papieren en efficiëntie, maar om mensen, relaties – en je vermogen om in hun taal te laten zien wie je bent.
Familie boven alles
In Nederland had Anne een strakke planning. Yoga op dinsdag, etentje met vriendinnen op donderdag. Lekker overzichtelijk.
Maar in Spanje ging dat heel anders.
Op dinsdag belde María: “Vanavond cumpleaños van mijn neef, kom je mee?”
Anne: “Eh… ik heb yoga.”
María keek haar verbaasd aan: “Yoga? Dat kan morgen ook. Dit is familie.”
En zo zat Anne die avond tussen 14 mensen aan tafel.
Een tante die haar bord drie keer volschepte met paella — “¡Come, hija, je ziet er veel te dun uit!”
Een oom die niet stopte over voetbal en haar in geuren en kleuren uitlegde waarom Real Madrid natuurlijk beter was dan Barça (zonder dat ze ook maar één vraag had gesteld).
Een andere oom die om de vijf minuten riep dat ze een chupito móést nemen, “want zo doen we dat in Spanje”.
En tot slot nog een oom die grijnzend vroeg of ze al een Spaanse vriend had, “want zonder novio blijf je hier nooit lang.”
Anne keek om zich heen, overdonderd en tegelijk geamuseerd. Yoga was ze allang vergeten — dit was een heel nieuw soort work-out: overleven in de Spaanse familiechaos.
Vrienden maken
Anne dacht dat vrienden maken misschien lastig zou zijn. In Nederland is het vaak: sportschool, werk, schoolplein – en klaar.
Maar in Spanje werd ze verrast.
Iedereen was lief en open. In de bar riepen mensen meteen: “Ven, siéntate con nosotros!”
Op het schoolplein werd ze door Maria voorgesteld aan andere moeders met de gebruikelijke 2 kussen natuurlijk.
María legde uit: “Zo zijn wij. Je hoort er meteen bij, al is het maar voor een kop koffie of een tapa. Je hoeft niet te wachten tot iemand je toevoegt in een WhatsApp-groep – hier schuif je gewoon aan.”
Een cursist van mij zei het eens zo mooi: “Ik voelde me in Spanje niet als een buitenstaander die aansluiting zocht. Het was meer alsof de kring al openstond en ze alleen maar hoefden te zeggen: kom erbij.”
Zorg wel dat je enigszins Spaans spreekt, want anders wordt het heel lastig om een gesprekje te voeren. En het hoeft niet perfect. Fouten maken is prima. Het levert de leukste situaties op.
Relaties & mannen
En dan nog de mannen.
In Nederland dacht Anne altijd: “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.”
In Spanje werd ze ineens omringd door obers die haar guapísima noemden, mannen die deuren voor haar openhielden, en complimentjes in de supermarkt.
De eerste keer dat een ober zei: “Hermosa, nog een wijntje?”
Anne bloosde en dacht dat ze versierd werd.
María schoot in de lach: “Relax, zo praten ze tegen iedereen. Zelfs tegen hun oma.”
Het is de lieve manier van praten die Spanjaarden hebben. Zowel mannen als vrouwen zeggen guapa, cariño en ga zo maar door. Ik word er altijd heel blij van, nog steeds. En waarom zou je niet op een lieve manier tegen elkaar praten?
De bureaucratie
Maar het grootste cultuurverschil? De papierwinkel.
Anne dacht in het begin nog optimistisch: “Ik maak gewoon een afspraak bij de gemeente, net als thuis. Even inloggen, paspoort mee, handtekening zetten, klaar.”
Drie weken later had ze vijf stempels, drie afspraken, vier keer hetzelfde formulier ingevuld en een papiertje dat ze eigenlijk nergens voor nodig had. Het voelde alsof ze een soort spel speelde zonder spelregels – behalve dat niemand je ooit écht uitlegde welke papieren je nou wanneer moest laten zien.
In Nederland zou Anne zich kapot geërgerd hebben. Maar María zei droog toen ze haar met rode wangen van frustratie zag thuiskomen:
“Tómate un café, mujer. Hier gaat alles met geduld. En soms met een fles wijn. Boos worden helpt je niet. Je kan de regels niet veranderen – maar je kunt wél leren ze met een glimlach te ondergaan.”
Langzaam begon Anne te begrijpen dat bureaucratie in Spanje een ander ritme heeft. Je moet je Nederlandse verwachtingen gewoon laten vallen. Geen haast, geen strakke planning. En ook geen illusie dat jij het proces sneller kan maken door harder te duwen.
De kunst is: blij zijn met wat je wél geregeld krijgt. Vandaag een NIE-nummer? Fantástico. Morgen een formulier extra? Oké, mañana dan. En al moet je drie keer terug – je haalt er ondertussen wél een koffietje of een praatje met de ambtenaar uit.
Een cursist van mij zei eens lachend: “Na mijn derde bezoek aan het gemeentehuis kende ik de baliemedewerkster bij naam. Ze vroeg zelfs of ik een keer mee wilde koffie drinken. Toen dacht ik: misschien is dit helemaal niet zo’n verspilling van tijd, maar gewoon een andere manier van contact maken.”
Anne ontdekte dat het Spaanse geheim simpel is: maak je vooral niet boos. Want boosheid verandert hier niets. Geduld wél – en een beetje humor.
En eigenlijk… voelde dat bevrijdend.
De moraal
Wat Anne ontdekte – en wat ik ook telkens hoor van mijn cursisten – is dit:
- Nederlanders komen met het idee van efficiëntie, gelijkheid en vrijheid.
- Spanjaarden leven vanuit familie, traditie en sociale kringen.
En die botsing levert in het begin frustratie op. Maar… zodra je de Spaanse flow omarmt, ontdek je dat het leven hier niet alleen anders is – maar vaak ook veel rijker.
Of zoals een cursiste van mij het mooi zei:
“Ik kwam naar Spanje voor de zon. Maar uiteindelijk bleef ik voor de lange tafels vol eten, de eindeloze gesprekken, en het gevoel dat ik nooit alleen ben.”
✨ Dus, verhuizen naar Spanje? Bereid je voor op minder yoga en meer feesten. Op minder efficiëntie en meer gezelligheid. En bovenal: op een leven dat misschien niet loopt zoals je dacht – maar wel veel warmer, voller en verrassender is dan je ooit had durven dromen.
Ik vertel je nog veel meer Spaanse weetjes en tevens Spaanse les op maandag 1 september om 19:00 uur. Schrijf je gauw in https://app.enormail.eu/subscribe/863ff073ecd89dcb6a452ad85c1b48e7
Makkelijk en snel Spaans leren met SuperGoedSpaansLeren.nl: Baal jij ook dat je niet alles makkelijk kunt regelen in het Spaans. 25 jaar geleden leerde Cintha Spaans in 4 maanden. Dat is voor jou ook mogelijk, een NIEUWE leuke lesmethode, waardoor jij in simpele stappen gegarandeerd Spaans praat in een korte tijd. MEER INFORMATIE.