INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
Het wordt steeds later en nog geen teken van de vriendinnen uit Moskou. Ik vraag me inmiddels af of ze nog gaan komen en besluit maar even met mijn honden te gaan lopen. Misschien stellen ze hun komst nog even uit want het regent pijpenstelen en ze verblijven op dit moment in hun huis aan de kust waar het zonniger is. De middeleeuwse feesten zijn ook nog niet begonnen dus er is nog tijd.
Dan zie ik koplampen en herken ik uiteindelijk de rode BMW. Ze stoppen en het weerzien is hartelijk. Ik omhels ze en het is gemeend. Ik laat ze de kamer zien, sleur hun bagage naar boven. Ook de dames missen een man. Ze verblijven slechts 5 dagen, maar hebben bagage voor een maand. Zullen de jurken wel zijn, bedenk ik me. Ze willen graag thee en die ga ik zetten. Niet de drank waar ik op dat moment behoefte aan heb, maar ik ga erin mee. Niet veel later zitten we buiten, aan de thee.
Er is een gitaar mee dat had ik gezien en toen ik ernaar vroeg begon de dochter te stralen. Zing je er ook bij, was mijn volgende vraag, waarop de gitaar uit de hoes werd gehaald en ze aankondigde wel even een stukje te gaan spelen, met zang, want dat hoorde er ook bij. Het werd, hoe kan het ook anders, een middeleeuws lied en ik had werkelijk geen idee hoe zoiets klinkt. De gitaarklanken waren eenvoudig en dat ging goed, pas toen ze begon te zingen voelde ik mezelf verstijven en hield krampachtig een lach op mijn gezicht. Het was alsof ik jurylid was bij Idols en een van de slechtste audities ooit aanhoorde. De dame kon echt niet zingen en terwijl ze in trance Russische klanken uitstootte, zag ik mezelf als toeschouwer mijn best doen geen spier te vertrekken. Het lied duurde maar liefst een kwartier, tenminste zo leek het en ik wilde graag dat het ophield. Dat deed het uiteindelijk ook en ze wilde een tweede nummer spelen. Wanhopig bedacht ik een poging om me uit deze benarde situatie te redden. Een tweede melodramatisch lied trok ik echt niet meer, mijn kaken gingen zeer doen van het glimlachen, ik moest dit stoppen. Dus ik vroeg haar of ze ook een vrolijker repertoire had en ze knikte bevestigend. Het lied Halleluja (Leonard Cohen) in het Russisch opperde ze. Dat duurt wel erg lang zegt de moeder, maar de dochter is al begonnen. Ook deze zit ik uit en de zang wordt niet veel beter, maar ik wil altijd voorkomen dat ik deze lieve dame ga kwetsen.
We komen de avond door en de volgende dag staan beide dames weer fris en vrolijk klaar voor het ontbijt. Als ik naar buiten loop zie ik hen verdwaald staan tussen alle andere gasten en ik roep “Wodkaatje” Ze lachen en ik ook. Ik zoek een plaatsje voor hen en ze gaan zitten. Vervolgens ga ik verder met het ontbijt en eten ze zwijgzaam.
Die dag gaan ze weer naar de middeleeuwse feesten in Besalu, ze hebben de zoektocht naar een man nog niet opgegeven. Ik adviseer de moeder om haar dochter alleen te laten gaan. Welke leuke man zit nu te wachten op een moeder die het hoogste woord voert. Ik zie haar denken en uiteindelijk vindt ze het een goed idee. Ze zal de dochter afzetten in Besalu, haar telefoon stand-by houden en de dochter ophalen als ze dit zelf wil. Zo geschiedt. Nadat de moeder terugkomt, bied ik haar thee aan en ik ga even zitten om met haar te praten. Mijn gevoel het jaar daarvoor was niet geheel onterecht. Deze dame worstelt met haar leven. Een man met autisme die niets met haar deelt behalve zijn geld. Een dochter die net als haar vader niet in staat is contact te maken met de buitenwereld Ze zorgt voor hen maar is zichzelf daarbij helemaal kwijtgeraakt. Dan kijkt ze op als een verliefde puber en vertelt me over haar geheime vriend, die straatmuzikant is en die ze iedere keer geld geeft. We giechelen samen over haar verliefdheid, want het maakt haar blij en mij dus ook. Dat ik dat geld geven geen goed idee vind, hou ik mooi voor mezelf.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.