INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. De B&B is recent gesloten, maar het Spanje-avontuur van Ellen-Marie gaat door, met (NIEUW) zelfgemaakte en gepersonaliseerde aquarellen en pasteltekeningen van hoofdzakelijk dieren.
Mijn moeder zegt me vooral geen privédingen te delen, want dat is niet chic. Altijd heb ik gedacht dat ze daar gelijk in had en hield mijn trots en vocht me uit iedere moeilijke situatie zonder hulp te vragen. Maar nu zie ik geen uitweg meer zonder hulp en lees een boek over je kwetsbaar opstellen. Dat is wat ik bij deze dus besluit te doen.
Door de enorme stress die ik de afgelopen maanden heb ervaren, ben ik ook niet echt aangenaam gezelschap geweest voor mijn omgeving. Ik sta duidelijk in de vechthouding. De oneerlijke situatie maakte mij zo kwaad en ik had echt het idee er steeds alleen voor te staan. Dat laatste was niet helemaal waar, want natuurlijk krijg ik hulp aangeboden. Zo mag ik komen wonen in een huis van een vriendin, maar dat is niet bepaald geschikt voor mijn twee slecht opgevoede honden en waar blijf ik met de paarden. Een andere vriendin attendeert me op een restaurant dat ik kan overnemen en ik kan dan wonen in een kamertje achter het restaurant. Met twee grote honden? Ook geen oplossing bovendien heb ik ook geen enkele ervaring of ambitie in een Catalaans restaurant.
Ik mag komen wonen in een huis in Frankrijk waar wel plaats is voor mijn dieren, maar waarbij ik geen idee heb hoe ik daar verder mijn leven moet inrichten zonder een woord Frans te spreken, in een gebied dat echt uitgestorven is. Buiten dat hou ik van Catalonië.
Dan moeten de dieren weg, zeggen diverse mensen en ik begrijp hun standpunt. Toch gaat dat niet gebeuren, dat kan ik niet. Spullen zijn vervangbaar, maar mijn dieren zijn dat niet.
Mijn grote liefde, de Arabische hengst is nu 30 jaar oud, mist zijn kiezen, kan hierdoor geen hooi eten waardoor ik hem 3 maal daags eten moet geven. Dit doe ik al meer dan 6 jaar en hij is al 28 jaar in mijn leven. Hem kan ik niet zomaar ergens neerzetten, hij is compleet afhankelijk van mij en hij staat nog volop in het leven.
Even zie ik het niet meer zitten want hoe los ik dit op. Ik ben echt in paniek en bel mijn arme moeder die ik al jankend de situatie uitleg. Zij trekt het ook niet meer en belt mijn oudste broer die ik wat later aan de telefoon heb. Hij praat rustig en zegt dat overal een oplossing voor is en na overleg besluiten we dat ik moet uitzoeken of het zin heeft in hoger beroep te gaan. Ik heb nog 15 dagen de tijd om dit te doen, doe ik dat niet, dan is het vonnis definitief.
Mijn advocaat is al een tijdje erg stil en ik krijg een beetje de indruk dat de zaak voor hem is afgedaan. Ik besluit hem te mailen met de vraag of ik een persoonlijk gesprek kan krijgen. Graag wil ik nu heldere uitleg over het verloop van de zaak, met name over het hoger beroep. Hij stuurt me een datum voor een gesprek.
Inmiddels heb ik al bijna een jaar geen inkomsten en na de Covid-jaren was het al geen vetpot, maar de rekeningen voor het huis moesten toch worden betaald.
Dat grote gele huis dat ik vanmorgen weer vervloekte toen er weer een raar geluid te horen was bij een van de pompen. Het was nog vroeg en ik gaf een schop tegen de pomp. Het geluid hield op en verder vond ik geen lekkages van belang. Dit huis dat is opgesplitst in twee delen waarbij mijn eigen gedeelte me niet echt een luxe leven bood omdat mijn verwarmingsketel al jaren niet goed functioneert. Af en toe slaag ik erin het ding aan de praat te krijgen en kan ik in de winter mijn huis soms tot 17 graden verwarmen. Warm water voor de douche is te veel gevraagd, dus douche ik al jaren in een B&B kamer. Ik heb twee toiletten waarvan beide vlotters kapot zijn waardoor ik er een emmer water doorheen gooi om de boel door te spoelen. De vlotters zijn al vaak vervangen, maar nadat ze stuk bleven gaan, waarschijnlijk door het kalkrijke water, heb ik het opgegeven.
Toch hou ik van het huis dat ik inmiddels zo goed ken en doet het me pijn dat ik haar langzaam zie veranderen want naast heel veel werk geeft ze me ook prachtige uitzichten, rust, bescherming maar vooral een fantastisch thuis voor mijn dieren. Ik spit de planten uit haar tuin, schilder de bloemen van de muren, verwijder een mozaïek van een muur en verwijder de dierenportretten op de deuren. Mijn energie wil ik niet in het huis achterlaten. Maar nog steeds is ze gek genoeg een vriendelijk huis, anders zoals ik haar ooit aantrof toen ik er kwam wonen.
Jaren geleden maakte ik een aantal schilderijen, speciaal voor de B&B kamers en als ik ze van de muur haal, besef ik me dat ik al jaren geen schilderijen meer heb gemaakt. Daar had ik geen tijd voor. Tijd heb ik inmiddels wel en ik bedenk me dat ik de schilderijen kan verkopen of nieuwe te gaan maken in opdracht, iets wat ik in het verleden jaren heb gedaan.
Door mijn enorme liefde voor dieren zijn zij meestal het onderwerp van mijn schilderwerk. Ik werk met acryl of olieverf, maar ook maak ik aquarellen of pasteltekeningen.
Misschien is dit ook iets voor de lezers van SpanjeVandaag. U kunt een schilderij kopen dat ik al heb gemaakt uit mijn B&B of uw eigen dier laten portretteren, of uw huis, uw auto, wat u wilt behalve personen, dat is niet mijn specialisatie. Bent u geïnteresseerd, stuur mij dan een berichtje naar petsandpaintings@gmail.com
