Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.
21 oktober.
Beste mensen,
In mijn vorige brief vertelde ik over het krankzinnige vogeltje dat niet anders deed dan hippen en tegen het raam aan tikken. Toen ik het rolluik had gesloten was het getik echt niet over, nee, hij ging gewoon door met tikken, maar nu tegen het rolluik. Dat duurde zo ongeveer de hele dag. Opeens had hij in de gaten dat er ook een woonkamer-raam is. De volgende morgen heel vroeg had hij dát raam tot zijn werkterrein verklaard en sprong hij daar tegenaan, een dag of vier. Eerlijk gezegd werd ik er een beetje gek van, zeker toen ik zag hoe mijn vensterbanken volgepoept werden. Ik zal dus op aanraden van de vogelbescherming aluminiumfolie-repen op het raam plakken! Hopelijk is daarmee de rust dan hersteld.
Vanavond komt Egbert terug naar Spanje gevlogen. Hij was veertien dagen naar Nederland voor een medische keuring. Vanavond dus eindelijk weer mijn lief om me heen. De appeltaart staat geduldig af te koelen, de afwas is weggewerkt, de raampjes waren keurig gelapt maar die zitten nu weer vol veertjes en vogelpoep, maar de tank van de auto zit vol benzine, ik ga hem straks ophalen van El Altet. Hoi.
25 oktober.
Vanmorgen een gil vanaf het terras. Die was van mij afkomstig. Nietsvermoedend liep ik vanmorgen de tuin in voor een ochtendwandelingetje met Laika, toen ik ineens een slang gewaar werd op het terras. Niet zo´n grote slang, hij was geschat 80 cm lang en pink-dik, maar groot genoeg om mij de stuipen op het lijf te jagen.
Raar was, dat hij niet bewoog. Toen ik beter keek zag ik dat hij dood was. Hoe kan dát nou? Ik riep Egbert erbij en die begreep wel hoe dat kwam.
Gisteravond was hij met Laika een avondwandelingetje gaan maken door de tuin, toen hij merkte dat Laika wat onrustig werd. Ze draaide op één plek rond en begon te blaffen. Zij is zeker geen held en als er gevaar dreigt houdt ze echt wel afstand, dus Egbert ging eens poolshoogte nemen. In het schijnsel van zijn zaklantaarn zag hij iets kronkelen. Een slang!
Owee, dacht hij, als Barbara weet dat er een slang in de tuin kronkelt, dan durft ze de tuin niet meer in, dus ik zal ik actie moeten ondernemen. Hij pakte dapper een grote steen en mikte die precies op de kop van de slang. Zo, het gevaar is geweken.
Vanmorgen was die slang nog steeds morsdood en zó trof ik hem aan. Op internet staat dat in de provincie Alicante veel adders voorkomen. Gelukkig wonen wij in de provincie Murcia, maar ja, of die slangen weten waar de grens precies loopt? Ze schijnen banger te zijn voor mij, dan ik voor hen, hoewel….? Daar ben ik niet zo zeker van. Vanmorgen liep Egbert met stoffer blik te zwaaien om het stoffelijk overschot van de slang op te ruimen. Brr… doodeng. Wat heerlijk dat Egbert weer hier is, ik zou dat nooit hebben gedurfd.
Ik kreeg de vraag hoe het met de motoren op de berg is afgelopen. Dat weet ik niet. Van hieraf kan ik niet zien of ze er nog liggen. Het lijkt me een hele toer om die zware dingen naar beneden te brengen, maar ik heb geen idee. Misschien staat er wel een bordje bij “gratis mee te nemen”.
Volgende week meer.
Lieve groetjes voor jullie!
Barbara