INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com.
Er zijn hier veel wilde zwijnen en daar wordt in het voorjaar en najaar volop op gejaagd. Hoewel ik het sneu vind, is het wel nodig want ook op de 17 hectaren rond mijn huis ploegen ze alles om. Bijna alle mannelijke buren zijn jagers en als dank dat ze ook op mijn terrein kunnen jagen krijg ik van hen ieder jaar altijd een stuk vlees van een zwijn.
Als mijn honden die morgen aanslaan zie ik twee jonge mannen het erf op komen en ze dragen een grote zwarte vuilniszak met inhoud. Beide mannen glimlachen van oor tot oor en overhandigen mij de plastic zak. Dan dringt het tot me door dat het jagers zijn en ze vertellen mij vol trots dat ze speciaal komen met een klein zwijn dat ze die morgen hebben geschoten. Voor mij, als cadeau. Nu krijg ik ieder jaar vlees van de wild zwijnen die worden geschoten rond mijn huis maar meestal gaat het dan om stukken van een volwassen dier. Inmiddels weet ik ook dat het vlees van de jonge dieren veel beter smaakt, dus het is me dit keer echt gegund.
Al enkele jaren geleden besloot ik geen vlees meer te eten. Niet uit gezondheidsoverwegingen, al denk ik inderdaad dat veel vlees eten ongezond is, ook niet omdat ik totaal tegen het eten van vlees ben maar gewoon omdat ik vind dat de omstandigheden waarin de dieren gehouden en geslacht worden niet in orde is. Dan kun je ervoor kiezen je eigen dieren groot te brengen en te slachten, maar als je ze een naam en liefde gaat geven dan kan ik geen afscheid meer nemen. Zo heb ik ooit nog eens een enorme discussie gehad met gasten die een paplam met de fles hadden grootgebracht. Het diertje gedroeg zich uiteindelijk als hond, volgde de familie overal, had zelfs een halsband voor als ze met haar gingen wandelen en droeg de naam Dollie. Maar toen Dollie volwassen werd hebben ze haar nog even in de familie gehouden, maar uiteindelijk hebben ze Dollie aan haar riempje meegenomen naar het slachthuis. Het riempje en een zak met daarin Dollie in stukjes gingen terug mee naar huis en ze hebben heerlijk van haar gegeten. Onbegrijpelijk vind ik dat. Het enige positieve uit hun verhaal was dat ze het toch niet nog een keertje zouden doen. Maar eerlijk is eerlijk, wat voor mens ben je als je überhaupt in staat bent een dier vertrouwen te geven en het dan op een dergelijke manier kunt verraden.
Met jagen heb ik niet echt een groot probleem even min met een eten van wild omdat ik denk dat die dieren nog kwaliteit van leven hebben en jagen is uiteindelijk ook een noodzaak, mits het goed en weloverwogen gebeurt.
Maar eigenlijk wil ik dit zwijntje toch niet in ontvangst nemen. Ik voel het vlees van een jong dier dat diezelfde ochtend nog in mijn bos heeft rondgehuppeld en bij dat idee moet ik even slikken. Maar weigeren zou ook niet correct zijn dus ik bedank de mannen en draag het dode dier naar mijn tuintafel. Dan voel ik plots iets hards aan een kant terwijl ik de billen voel aan de andere kant. Och jeetje, dit dier is nog compleet en heeft zelfs een hoofd. Onmogelijk voor mij om hem uit de plastic zak te halen, te aanschouwen en in mootjes te hakken.
Ik bel de buurvrouw en vraag haar of ze nog zwijnenvlees wil. Haar diepvries zit helemaal vol dus ze slaat mijn aanbod beleefd af. Schoorvoetend vertel ik haar over mijn zwijntje dat buiten op tafel ligt, met hoofd dat ik onmogelijk in stukken kan snijden. Heeft hij nog een kop vraagt ze want dat is namelijk erg ongebruikelijk. Ja, zeg ik haar, het is een heel zwijn want ik voel een hoofd. In het verleden kreeg ik gewoon ribben of achterpoten dus wist ik veel. Buurvrouw oppert het idee even langs te komen en het zwijn voor mij diepvries klaar te maken.
2 uur later arriveert ze met een hakbijl een groot slagersmes gevolgd door haar twee dochtertjes. Die kwamen even mee omdat ze nog nooit een dood zwijn hadden gezien met een kop. Genoeg levende maar een dode met kop dat is ECHT speciaal. Daar ligt ie, piep ik, terwijl ik wijs naar de tuintafel en in de deuropening blijf staan.
Mijn tengere buurvrouw stapt kordaat op de plastic tas af, haalt het dier eruit en roept, geen kop hoor en ik zie twee erg teleurgestelde buurmeisjes die mij vragen of ik de kop soms heb verstopt. Nee, zeg ik en ik dacht toch echt een hoofd te voelen, maar kun je hem toch even in stukken doen vraag ik.
In een half uur heeft mijn buurvrouw het zwijntje omgetoverd in bijna onherkenbare stukken vlees die zo de diepvries in kunnen. Als alles daarin is verdwenen slaak ik een zucht van verlichting. Hapklare brokken moet ik kunnen handelen
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.