Jacqueline en Jordi-Ramon hebben na diverse zakelijke en financiële tegenslagen in Nederland besloten alles achter zich te laten om op avontuur te gaan en tot rust te komen. Dat deden ze door de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te lopen wat slechts het eerste avontuur bleek te zijn. Want van het een komt het ander en zo is het stel beland in de kustplaats Cunit aan de Costa Dorada in Catalonië waar ze een nieuwe uitdaging hebben gevonden. Hun avonturen plaatsen we in onze SpanjeVerhalen maar zijn ook op hun eigen website www.sabbaticouple.com te vinden. Veel leesplezier!
In mijn vorige blog schreef ik al dat we in Spanje verzeild zijn geraakt na een 1600 kilometer lange wandeltocht naar Santiago de Compostella. Het is voor mij meer dan dertig jaar terug dat ik voor het laatst in Spanje heb gewoond. Als twintig jarige heb ik in Lloret de Mar, op Ibiza en op Gran Canaria gewerkt. Het waren de typische baantjes als portier, als propper, werkend op strand als verkoper van excursies en illegaal gekopieerde cassettebandjes enzovoort, enzovoort. Kort daarop overleed mijn vader, en het contact met mijn familie in Barcelona is sindsdien verbroken. Ik spreek derhalve al zo’n dertig jaar geen woord Spaans meer. Dus dat het even wennen is mag geen verrassing zijn. Hoe vaak ik niet in een winkel sta en moet zoeken naar woorden als “aubergine”, “schoenveters” en “pleister” om maar wat te noemen is soms best een beetje frustrerend. Ik moet weer inburgeren!
Inburgeren
Het “inburgeren” gaat ons redelijk af. Makkelijkste plek om daar mee te beginnen is natuurlijk in de kroeg! Als ex-horecaondernemers leggen we daar het makkelijkste contact. Wanneer we ons verhaal vertellen over hoe we onze restaurants in Amsterdam hebben moeten sluiten vorig jaar, dan hebben we al snel anschluss.
Ook hebben we al vrienden voor het leven gemaakt door simpelweg de rekeningen te controleren. Niet zelden klopt er geen reet van. In ons voordeel wel te verstaan. Wanneer jdan naar de baas loopt en hem hier op wijst, snapt men er vaak in eerste instantie niets van. Waarom zou ik in godsnaam zelf aangeven dat er te weinig wordt berekend?! Wanneer ik dan vertel dat wij ook ooit horecazaken hadden, en dat we weten hoe het is om aan het einde van de dag te moeten vaststellen dat er een paar honderd euro te weinig is afgeslagen, dan ontstaat er meteen een gemeenschappelijke band.
Ik weet niet of er een equivalent is van het spreekwoord “Ik wens je veel personeel” in het Spaans, maar als dat zo is dan mag je het me even doorgeven!
Wijn Werkt Altijd
We zijn begonnen met het opzetten van een importbedrijf in horecaproducten vanuit hier in Spanje naar Nederland. Onze harten zijn gestolen door het fenomeen “Vin Nature” ofwel “Natuur Wijn”.
Toen we in maart van Nederland naar Frankrijk trokken om vanuit daar de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te beginnen hebben we een paar weken op een wijnboerderij in de Loire gewerkt waar alleen Vin Nature werd verbouwd. Vin Nature is de meest pure vorm van wijn. Onbespoten en on-gemanipuleerde druiven worden in een vat gekieperd, en komen er als ongefilterde wijn weer uit.
“Vino Natural” noemen ze dat hier in Spanje. En de grap is dat hier in de Penedès er een hele zwik aan wijnboertjes zitten die Vino Natural produceren! Dat was een mooie bijkomstigheid van het hier terecht komen, en we bezoeken wekelijks wijnboeren waar we naar hartenlust proeven. We hebben al een aantal hele mooie wijnen gevonden, en binnenkort zal ik de website hier met jullie delen. Ik hoop voor het einde van de maand alle prijzen binnen te hebben en de site qua prijzen en bestelmodule up and running te hebben. De wijnboeren zijn overigens allemaal even aardig én snel en adequaat waar het aankomt op afspraken maken en leveren. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Spanjaarden staan er wat dat betreft bij ons Nederlanders niet altijd even mooi op. Onterecht dus!
Een Inspirerende Plek
We zitten dus hier, en -allebei halverwege de vijftig- staan op de drempel van een heel nieuw leven. Nog niet zo lang geleden dachten we alles zo’n beetje uitgestippeld te hebben, en nu iets meer dan een jaar later, mogen we alles weer opnieuw uitvinden. Die totale vrijheid tussen onze oren, mede ontstaan op weg naar Santiago, die je krijgt wanneer je eigenlijk zo’n beetje alles kwijt bent geraakt waarvan je ooit dacht dat het belangrijk was inspireert ons mateloos.
In combinatie met de plek dan! Het leven is hier nu eenmaal “ruimer”. In elk opzicht. En die letterlijke en figuurlijke ruimte in combinatie met het paar tandjes lagere levensritme hier aan de Spaanse kust heeft ons onvermoede initiatieven laten nemen. Zo zittend in onze tuin, uitkijkend op de Middellandse Zee en de Catalaanse heuvels gaf me de zet tot het doen van iets wat al lang heel diep op de achtergrond door mijn hoofd speelde; ik heb in zeven weken tijd een boek geschreven.
Jac, een netwerker pur sang, gooide dat gegeven in haar netwerk en zo kregen we via-via contact met een bekende schrijver van onvervalste bestsellers. Ik stuurde hem de eerste paar hoofdstukken op en al snel reageerde hij met de mededeling dat ik maar snel moest doorschrijven, want hij had nu al interesse! Dat was de mentale opkikker die ik nodig had en afgelopen week heb ik het manuscript naar de uitgever gestuurd. Hoe gaaf zou het zijn wanneer het inderdaad uitgegeven gaat worden?! Ik zit niet graag stil, en ik heb de ideeën voor opvolgers van het boek al in mijn hoofd. Spanje ontspant! Met alle gevolgen van dien! Wanneer ik goed nieuws krijg van de uitgever zijn jullie -één van- de eersten die het weten. Eerst mama natuurlijk. Ik blijf immers een halve Spanjaard!
Handen Af Van De Horeca
Ondertussen sijpelt het nieuws van alle dag hier mondjesmaat binnen. We hebben geen TV, en die willen we ook niet. Uiteraard volgen we wel het nieuws online maar proberen dat tot een minimum te beperken. We kunnen het woord “Corona” niet meer horen…
Wat we wel zien is dat in de landen rondom Spanje de bizarre Coronamaatregelen zich opstapelen. In Italië en Frankrijk mag je nergens meer in zonder Coronapaspoort. Uit Italië hoor je niet zo veel en de Fransen staan natuurlijk op de barricades.
Maar wat ons het meeste interesseert is hoe de Spaanse regering hier meer omgaat. Het is bekend dat de Spaanse regering niet terug deinst voor een totalitaire maatregel meer of minder, maar als ze hier iets dergelijks gaan invoeren en de horeca dus eigenlijk voor een groot deel van de bevolking een no-go zone gaan maken dan breekt hier volgens mij de hel uit! Ik ken geen land waarin het horecabezoek zo als grondwettelijk recht in de mensen verankerd zit als hier in Spanje.
Toen iedereen vorig jaar weken lang verplicht thuis zat, zaten wij in Nederland maar wanneer ik hier met mensen over die periode praat voel ik nog de woede. Als ze iets dergelijks nog een keer gaan doen denk ik dat je een totale revolutie uitroept over het land. Je kunt hier zeggen en denken wat je wilt, maar handen af van de horeca! Salud!