Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
We maken een klein reisje en zijn op weg naar Guadalupe. Onderweg gebeuren er rare dingen. Maandag vertrokken we richting Valdepenas, een beroemde wijnstreek waarvan de Spaanse slobberwijn komt. De reis kriskras door het Spaanse binnenland is indrukwekkend. De piepkleine dorpjes met huisjes waarvan je je niet kunt voorstellen dat daar mensen in wonen. De vergezichten, de bergen, de eindeloze kuddes schapen. In de buurt van Valdepenas lijkt het landschap op een lappendeken van rode, gele, groene en bruine vierkante lappen. Ongelooflijk dat al die wijnlanderijen een andere kleur hebben.
In Valdepenas heeft generaal Franco bovenop een berg een groots monument laten bouwen voor zijn gevallen soldaten in de burgeroorlog. Toen Franco exit was, hebben ze dit monument met explosieven opgeblazen. Al het beton viel van het monument, maar tot ieders verrassing bleef het metalen geraamte overeind. Dát bleek zo bijzonder te zijn, dat ze het als ‘nieuw kunstwerk’ hebben laten staan. “Dat gaan we bekijken”, zegt Egbert, die dit heeft gelezen in Rik Zaal’s hommage aan Spanje. Op zoek naar een camperplek ziet Egbert opeens het bewuste monument van Franco vlakbij bovenop een heuvel. Het is inderdaad heel apart. We zetten stoeltjes neer, trekken een blikje bier open. Wie doet ons wat?
De volgende dag, rijden we verder. Als we het beeldschone plaatsje Almagro inrijden wil Egbert even stoppen. Het is zo’n lief witgepleisterd plaatsje met heel bijzondere houten woningen in twee lagen rond het dorpspleintje. We kuieren wat rond en bekijken een standbeeld met onderschrift waar we niets van begrijpen. Er zitten daar een stuk of wat Spaanse schonen op een muurtje. Egbert erop af. In het Engels probeert hij de dames te vragen wat dat voor standbeeld is. De mooie meisjes liggen in een deuk als één van hen in onverstaanbaar Engels antwoord geeft. Nog steeds spreekt men hier geen enkele taal buiten de grens. Veel dokters niet, advocaten niet, niemand. Maar de meisjes vinden het zo leuk dat ze worden aangesproken door een buitenlander, dat ze met ons en Laika op de foto willen. Dus poseren wij met z’n allen lachend voor het standbeeld, maar pas nádat we de dames omslachtig moesten duidelijk maken dat Laika echt niet gevaarlijk is, “No morda” (niet bijt) en gewoon een hele lieve hond is. Ze hebben er moeite mee om dat te geloven en terecht want later bleek dat Laika helemaal niet zo’n lieverdje is, en wel degelijk bijt, maar daarover straks meer.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Aangekomen op de camping in Guadalupe schrikken we ons wild. Ik doe de deur open en Laika mag even vrijuit rennen. Dat doet zij ook, maar rechtstreeks naar een aantal nietsvermoedende kippen. Laika fixeert zich op een slachtoffer en zet haar tanden in de hoop veren, waarna de arme kip kansloos is. Een hoop gekakel. Ik gil. Egbert schreeuwt en rent er achteraan. Laika rent over het hele terrein met die kip in haar bek, en Egbert achter haar aan. Overal rondvliegende veren. Opeens laat ze de kip los. Die fladdert ongecontroleerd weg met een halve vleugel en een boel veren achter zich aan. Egbert grijpt Laika in haar nekvel. “Rothond” hoor ik hem grommen. Laika’s bek zit vol veren. Bij de receptie vertellen we wat er gebeurd is en of we de kip moeten vergoeden. De receptionist geeft geen krimp: geef maar vijf euro, zoiets kost een diepvries kip ook!
Guadalupe is een pelgrimsoord, met uiteraard een grote kathedraal en een klooster. Ooit heeft de apostel Lucas uit een stuk cederhout een Mariabeeldje gesneden. Dat beeldje heeft talloze wonderen verricht en reisde vanuit Constantinopel via Rome naar Sevilla. Toen de Moren gingen overheersen in Spanje werd het beeldje bij de rivier begraven. Veel later (ergens in 1300) merkte een herder op een dag dat één van zijn koeien verdwenen was. Na een lange zoektocht vond hij de koe aan de oever van de rivier. Hij was dood. De herder wilde de huid van de koe afnemen en opeens stond de koe op en tegelijkertijd verscheen Maria met de boodschap dat de herder op die plaats moest zoeken naar het beeldje en dat er precies op die plaats een kerk gebouwd moest worden. Hij zocht en vond en bouwde een kapelletje. Later verrezen hier de gigantische kathedraal en het overheersende klooster. Nu komen er pelgrims vanuit de hele wereld hier naar toe via verschillende routes. Die variëren van makkelijk begaanbaar tot bijna onbegaanbaar, al naar gelang de boete die ze moeten doen. Bij het aangaan van zijn functie is paus Johannes Paulus II ook hier naar toe gekomen om heil en zegen te vragen voor zijn taak als vertegenwoordiger van God en dát is een grote eer en een zeker bewijs voor de authenticiteit van het verhaal. Wordt vervolgd.