Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Na een dag werken gaan we een rondje rijden rondje. Het is nog mooi weer en we maken niet zo’n groot rondje, maar dat liep anders. Zoals gewoonlijk kiezen we telkens op een kruising welke kan we op gaan. Dat doen we het eerste stuk. Maar ik zag een weggetje naar Chantada waar we nog nooit over gereden hebben. We nemen dat weggetje en komen op een gegeven moment in Chantada. Dan nemen we de doorgaande weg van Lugo richting Ourense en rijden richting A Barrela. Dan zien we nog een weggetje waar we nog nooit over gereden hebben en slaan linksaf het weggetje in. Mooi weggetje. Uiteindelijk komen we in Castro uit.
Op de weg van Castro naar A Barrela kun je nog een keer links, ook dat is een weggetje waar we nog nooit gereden hebben. Ook weer een mooi weggetje. Het lampje dat ik moet tanken brand echter al geruime tijd, en de boordcomputer geeft geen kilometers meer aan die nog gereden kunnen worden. Dat betekend dat er niet te zeggen is voor hoeveel kilometers brandstof er nog in de tank zit, maar in ieder geval minder dan 60 kilometer.
Omdat het er niet naar uitziet dat we dichter naar de bewoonde wereld rijden kijken we maar even op Google Maps waar de dichtstbijzijnde pompstation is. 14 kilometer geeft Google aan. Nou, dat moeten we nog wel halen. We rijden verder en moeten op een gegeven moment van Google linksaf, het weggetje is smal en de haarspeldbocht is zo haarspeld dat ik er voor moet steken om hem te kunnen nemen. We komen huizen tegen, het is er wel heel erg smal allemaal. Dan komen we een vrouw met schapen tegen en een stokoude vrouw. Die kijken ons al vreemd aan met een blik van ‘wat doen jullie hier’. We rijden door de weg lijkt nu meer op een weg die lijkt op een weg waar ooit asfalt gelegen heeft. Tja, het zal wel, Google weet de weg. Toch?
We moeten rechtsaf van Google op een splitsing. Rechtsaf dus, steil naar beneden op een weggetje wat nog smaller en slechter wordt. Dan is de maand vol en vertrouw ik Google niet meer! We gaan terug, maar keren kan niet, verder rijden ook niet. Dus moet het 5% steile weggetje achteruit terug gereden worden….. en dat gaat niet van harte! Een Dacia kan alles, maar ook voor een Dacia blijken er grenzen te zijn. Sol ziet het niet meer zitten en wil uitstappen. Oké, ga jij die man dan bij die tractor om hulp vragen? Ze stapt uit en loopt weg. Ik gun de banden even een afkoel moment en dan gaan we toch nog eens proberen… en nog eens. Nee geen zin. Nog een keer dan, want Sol en die man met die tractor blijven wel heel lang weg. Laten we zeggen dat een Dacia zich NOOIT gewonnen geeft. Natuurlijk rijden we achteruit na enige tijd weg uit de misère. Kon ik eerder niet keren op het weggetje naar de ellende, kan dat nu dus ook niet. Achteruit rijdt ik terug naar het gehucht met de paar huizen en keer om.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Een oude vrouw staat me aan te kijken in de deuropening en vraagt hoe ik het gedaan heb. Gewoon door rustig adem te halen en het nog eens te proberen. Ze lacht en ik vraag of zij mijn vrouw gezien heeft. Ja, die is naar boven gelopen. Ik groet haar en rijdt verder. Dan kom ik de vrouw van de schapen tegen. Die wil nu wel eens weten wat we hier komen doen. Ik leg het uit dat de navigatie deze weg aangaf om naar een benzinepomp te rijden. Ze lacht en zegt dat je aan een GPS niets hebt en legt uit waar de benzinepomp is. Ik rijd door naar de hoofdweg waar we eerder de haarspeldbocht namen en stap uit om te kijken waar Sol is. Die komt aangelopen en wil ook weten hoe het nu wel gelukt is weg te komen. Zij stond namelijk op een akker te wachten tot ‘ze’ klaar waren met het aardappelrooien waarna ze ons konden helpen met de tractor.
Waar is A Barrela, daar is de pomp waar we altijd tanken en daar wil ik naar toe. We zijn lang genoeg in A Laxa geweest en ik ga geen tijd en brandstof verdoen naar het zoeken van een pomp in kleine dorpjes en gehuchten, dan weten we zeker dat we zonder benzine komen te staan. 14 kilometer. Pfff… dat halen we makkelijk. Even later staan we aan de pomp en gaat er 52 liter in een tank van 50 liter. Veel verder hadden we dus echt niet moeten rijden. Voortaan iets eerder gaan tanken 🙂
