Onder het pseudoniem VG worden er regelmatig verhalen geschreven die als onderwerp het leven, wonen, ontdekken, genieten en integreren in Andalusië hebben. De verhalen gaan over de verschillen tussen Nederlanders/Belgen en Andalusiërs maar ook over anekdotes en belevenissen tijdens het overwinteren in het zuiden van Spanje waarbij de beperkte kennis van de Spaanse taal soms voor hilarische taferelen kan zorgen.
We waren uit Alhama de Granada vertrokken weet u nog? O ja op de terugweg dat heel bijzondere manneke. Indrukwekkend hoe dat manneke fixeerde. En dat terwijl hij volgens zijn zusje en papa dat nog nooit gedaan had. We gaan hem op een dag terugzien. Zeker weten. Dat Alhama de Granda heeft diepe indruk gemaakt. Wij zijn terug gekeerd. Op een bij nader inzien zeer bijzondere datum. Een maart 2020. Twee weken voordat Presidente Sanchez in Spanje een algehele totale lock-down afkondigde. Er was via Bergamo een vreemd beestje uit China naar Spanje gekomen. Op deze eerste maart in 2020 wisten wij nog van niks.
Alvorens in Maart te belanden is het gebruikelijk eerst de maand februari te beleven. Die maand wordt in diverse gebieden in de wereld geassocieerd met Carnaval. Meestal valt Carnaval ook in de maand februari. Met af en toe een uitzondering aan de voorkant, januari, en iets vaker een exceptie aan de achterkant, maart. Het stikt van de chauvinisten op de wereld. Daarvan zijn adembenemende voorbeelden te geven. Er zijn Fransen die denken dat er geen beter land om te wonen is dan Frankrijk. Zo zijn er Duitsers die hetzelfde denken van Duitsland. Het wordt gekker naarmate je meer nationaliteiten en de daarbij behorende landen toevoegt. Krijg je een lijst met beste landen ter wereld om te leven van heb ik jou daar. Vreemd die riedel landen terwijl maar een het beste kan zijn? Redeneren we nu te rechtlijnig. Het wordt helemaal te gek als je gaat vragen aan mensen in gebieden waar Carnaval gevierd wordt, wat de beste plaats ter wereld is om Carnaval te beleven. Keulen zegt de Keulenaar en Maastricht volgens de Maastrichtenaar. Den Bosch en ik bespaar u een rij van steden van hier tot Sint Juttemis en terug.
Wij als geboren Maastrichtenaar hebben ook lang in de veronderstelling verkeerd dat er eigenlijk maar een stad op de wereld is waar je goed voor Carnaval terecht kunt. We zijn tot inkeer gekomen. Aan de basis van die bekering ligt een stad niet zo heel ver ten westen van Malaga. Een stad waar in de middel-eeuwen stevig handel gedreven werd met Italië. Uit Venetië kwamen zeevaarders die de mensen in Cadiz vertelden wat Carnaval was. Dat hebben die mensen in een keer zo goed begrepen dat ze nu al ruim 600 jaar lang Carnaval vieren. Ze hebben er een geheel eigen mix van ingrediënten aan toegevoegd en dat maakt dat het Carnaval van Cadiz nu wereldberoemd is geworden.
Niets vermoedend en met de nodige scepsis togen wij naar Cadiz. Zeer ervaren Carnavalsvierders hadden ons al in november aangeraden een hotelkamer te zoeken en te reserveren. Wachten met boeken van een hotelkamer tot we zeker zouden weten welk weer het zou zijn, zou ons in kansloze positie brengen om een kamer te vinden. Van heinde en nog veel verder komen mensen massaal naar Cadiz. Wij hadden een pracht van een hotel net buiten de stadsmuren aan zee gelegen.
Het weer kon niet beter. Strak blauwe lucht drie dagen lang en temperaturen tot boven de 25 graden tegen een uur of twee. Op zondagmorgen rond twaalf uur zaten we op een terras in het oude authentieke Cadiz. Naast ons een echtpaar, wonende in die prachtige stad. Even praatje mee gemaakt. Een van de vele met diverse snuisteren beladen verkopers trok aan onze tafel voorbij. We hebben hem van een Buda beeld afgeholpen. Uit de ooghoeken hadden we wel gezien dat onze buren hem ook van iets verlicht hadden. Maar we werden volkomen verrast toen we na afrekenen en vertrek werden ingehaald door het echtpaar. Zij overhandigde ons een armband die ze zojuist gekocht had van de man die ons de Buda verkocht. Ze vond het zo geweldig dat wij bijna 50 jaar getrouwd waren , dit was hun cadeau voor ons. Die bijna 50 jaar wist van het praatje dat we met elkaar maakten. Zoiets raakt ons. We hebben meer van dit soort gebeurtenissen in Spanje meegemaakt. Bij ons in het hoge noorden ondenkbaar dat een wild vreemde dit zou doen. We hopen ooit in Cadiz terug te keren met Carnaval en dat echtpaar weer tegen te komen. Zullen die armband compenseren met vooral een warm hart en bezoek aan een restaurant.
Chirigotas zijn zanggroepen die tijdens de Carnavals periode optreden. Ze zingen veelal politiek getinte liederen. Op een plein in Cadiz, bakkend in de zon vroeg, een naast ons staande Spaanse waar we vandaan kwamen. Of we verstonden wat er gezongen werd. Letterlijk geen letter, laat staan een woord of een zin. Ze zei dat het ook maar goed ook was dit niet te verstaan want dan zou zij zich plaats vervangend gaan schamen. Zal zo’ n vaart wel niet gelopen hebben. Maar wel duidelijk is dat er alles wat ook maar enigszins naar politiek ruikt door de verbale gehaktmolen van Chirigotas gaat. Ze zijn allemaal verkleed. Meestal zijn alle groepsleden van een Chirigota hetzelfde gekleed. We noemden ze eerder in deze tekst zanggroepen. Maar daarmee wordt niet helder welk een hoog kaliber zang deze mannen, vrouwen en ook kinderen leveren. Je zou blind een van die groepen kunnen kiezen, en ze vragen om over een maand in een groot theater op te treden. Verkoop dan kaarten voor die voorstelling. Pak hem beet voor € 35,- De kans dat er na afloop van deze voorstelling zich iemand zal melden omdat hij zich miskocht voelt, is miniem.Die iemand houdt dan niet van zang, heeft geen gevoel voor humor, waardeert niet de perfectie van de uitdossing en is gewoon een eikel of eikelin.
Nadat we de vanaf een uur of twee tot zes hadden mee gewerkt aan het nog beroemder maken van het Cadiz Carnaval hadden we gedacht ons hotel op te gaan zoeken. Buiten de waard gerekend. In deze een groep Carnavalsvierders afkomstig van het strand. Die overtuigden ons vrij snel dat het nog lang geen bedtijd was. Dus rechtsomkeert, midden in die groep, opnieuw door de stadspoort, Cadiz in. Vele uren later hebben wij een tweede poging om ons hotel te bereiken gestart. Ook die actie strandde jammerlijk. Deze keer zelfs nog binnen de stadspoorten. Linea recta mee terug naar het feestgedruis. Dat linea recta is een verzinsel. Het was onmogelijk dat er ook maar iemand in deze groep zat die verder dan tien centimeter over een rechte lijn zou hebben kunnen lopen.
Een groot deel van de enorme mensenmassa is aangevoerd met bussen. Direct buiten de stadsmuur die aan zee grenst vormen die bussen een onafzienbare rij. De chauffeurs zorgen ervoor dat al die mensen die niet linea recta bewegen wel linea recta veilig naar huis komen. Prima geregeld. VG Hasta Trece!