INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
De laatste paar weken is er paniek alom. Het blijkt inderdaad dat ik mijn B&B moet verlaten en hoe oneerlijk dat ook is, de wet staat niet aan mijn kant. De wet heeft ook niets met eerlijkheid te maken en gaat al helemaal niet over persoonlijke situaties. Drie bezoeken aan verschillende advocaten geven mij dezelfde uitslag en ik moet de boel laten bezinken. Soms gaat dat goed, maar soms panikeer ik volledig.
16 jaar woon ik in dit gebied, 12 jaar in dit huis en iets wat begon als hulp aan een vriendin, draait het nu uit op een nachtmerrie voor mij. Mijn ex die het appartement van het vakantiehuis bewoont, zegt me eerst de hoorzitting af te wachten die plaats zal vinden op 22 juni voordat ik rara stappen ga ondernemen. Hij heeft gelijk maar makkelijk is dat niet.
De gasten komen ook nog gewoon en ik laat weinig merken van mijn situatie, daar heeft men namelijk helemaal niets aan. Nog steeds kijk ik ieder dag naar mijn reviews, grappig, alsof dat er nu nog toe doet.
Het blijft een ding dat de opinie van gasten zo belangrijk voor mij blijft. Hoewel ik mijn B&B moet zien als een bedrijf en ik dus niet word beoordeeld om mijn persoonlijkheid, voelt het nog steeds anders. De B&B is deels wie ik ben, omdat ik het doe het met heel mijn hart. Dus als mensen klagen of iets missen dan voelt het als een aanval op mijn persoon.
Terwijl reviews in het verleden nauwelijks bestonden, kreeg je soms een persoonlijke brief als mensen echt niet tevreden waren. Deze informatie bleef privé en had verder geen invloed op toekomstige boekingen. Hoe anders is dat nu. Iedere boekingssite maakt gebruikt van reviews en sommige van hen maken het zelfs bijna onmogelijk geen review achter te laten.
Met een bokkend hart klik ik op een hartje met een nummertje erin dat aangeeft dat ik een nieuwe review heb. Dit keer zie ik een 7.9 en ik ben teleurgesteld. Dit cijfer komt van een jong Catalaans stel dat 2 dagen in mijn huis verbleef en waarmee ik diverse keren een gesprek wilde beginnen. Helaas zonder succes en ik liet het zo. Naast het stel had ik ook Nederlandse gasten met wie ik op een middag een wijntje heb gedronken. Ze geven het huis een 10. Een Engels echtpaar geeft aan het ook reuzeleuk te hebben gehad, maar vonden het weggetje naar mijn huis een probleem. Van hen krijg ik een 9.2 Ik realiseer me inmiddels dat ieder cultuur andere verwachtingen heeft en dat je daarom soms uiteenlopende meningen hebt.
Maar zoals slechte reviews mij raken, doen goede reviews dat ook. Soms krijg je niet eens een review, maar komen gasten ieder jaar weer terug en dat is al een compliment op zich.
Zo ontving ik al 6 jaar lang een Belgische familie, een echtpaar met twee kinderen. Het eerste jaar kwamen ze naar mijn huis voor een dag of drie. Aanvankelijk rustig, zoals belgen over het algemeen zijn, maar toen we onze liefde voor de witte wijn bleken te delen, werd het verblijf snel een stuk gezelliger. Dus als we ‘s avonds in de tuin nagenoten van de dag, onder het genot van een lekker wijntje, werd er gelachen en gepraat. De twee kinderen van het stel, voelde zich ook al heel snel thuis. De oudste, een jongen is rustig en ingetogen, zijn zusje, 2 jaar jonger heeft het hoogste woord. De drie dagen werden er 5 en de laatste 2 jaar verbleven ze zelfs een week in mijn huis. Ieder jaar zegt de man van het gezin, het was leuk, maar we hebben het nu wel gezien in deze regio. Dat begrijp ik en iedere keer knik ik instemmend.
Ik heb de zoon zien opgroeien van knulletje tot puber en de dochter word al een beetje een dame, dus missen ga ik ze wel.
Een maand geleden kreeg ik toch een telefoontje, van de familie, of ik nog plaats had in augustus. Toen wist ik nog niet wat er boven mijn hoofd hing dus zei “voor jou altijd” en nam een nieuwe reservering aan. Dan ga ik nu de familie blij maken waren zijn woorden. Maar hij maakte ook mij blij, want dergelijke gasten zijn ook voor mij een feestje. Hij vraagt me op de valreep of de wijn al koud staat en ik zeg hem dat de wijn die ik nu in huis heb het niet gaat volhouden tot augustus. Lachend beëindigen we het gesprek.
Er gaan enkele dagen voorbij als ik lig te slapen en plots wakker word van het geluid van mijn telefoon. Ik heb een bericht. Het is half 3 en normaal laat ik de telefoon voor wat het is. Ik ben echter klaarwakker en besluit het bericht te lezen. De Belgische familie via messenger, met de tekst “onze dochter zwaait van de lagere school af en ze moest een papier invullen……kijk even goed”. Terwijl ik mijn bril zoek zie ik inderdaad een vage foto die ik vergroot. Het is een lijst met tien vragen die zijn ingevuld door het meisje. Bij 1 vraag staat een kruis en die vraag luidt “mijn favoriete plek op deze wereld is”? Dan lees ik het antwoord “de B&B in Spanje waar we elk jaar naartoe gaan”. Ik slik want een dergelijk compliment maakt zeker 100 slechte reviews goed. Stilletjes hoop ik hen nog te zien deze zomer.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.