In onze rubriek SpanjeVerhalen plaatsen we regelmatig verhalen van lezers die ze met volgers van SpanjeVandaag willen delen. Schrijfster Marianne de Jong van coronkels.nl deelt regelmatig leuke verhalen met ons die uiteraard over Spanje, het land, de cultuur, de inwoners en haar eigen ervaringen gaan. Er zijn meer verhalen van Marianne te lezen op haar eigen website coronkels.nl: korte verhalen.
Bijna half vijf: hoog tijd om een zonnig terras op te zoeken. Keuze genoeg hier in Benidorm, zo lijkt het. Helaas, een aantal valt af: geen zon, te duur. Maar als je even speurt vind je er altijd wel één, die zo op het eerste gezicht aan de verwachtingen voldoet. Dit terras wordt gerund als een Engelse pub, dus moet ik zelf mijn drankje bij de bar halen (en gelijk afrekenen). Er hangen diverse televisieschermen. Zelfs één, die niet in mijn huis zou passen: zo gigantisch groot. Dus word je onwillekeurig meegezogen in de kleurige bewegende beelden.
Het geluid staat uit, want voor het publiek dat geen zin heeft om te kijken, staat er muziek aan. Beetje hard, dat wel. Dus gezellig een babbeltje maken met mijn eveneens al wat gebruinde lieverd wordt lastig. Ach, het biertje smaakt, de zon schijnt, we zijn gezond en het leven is nu eenmaal niet perfect. Wat is er eigenlijk te zien?
Een paardenrace, tja, het blijft wel Engels, hè? Tjonge, het valt nog niet mee om alle viervoeters in hun startbox te krijgen. Als je degenen mag geloven, die beweren dat paarden ‘van nature’ heel graag hard rennen en hoog springen, dan geeft dit toch een heel andere indruk. Want in plaats van enthousiast op een drafje hun startplek in te nemen, gaan de meeste liever achteruit. Groepjes van drie, vier of soms vijf personen, één voorop, twee aan de zijkanten en twee achteraan, krijgen uiteindelijk alle deelnemers op hun plaats. Heel kort daarna vliegen de deurtjes open en stuiven de paarden eruit.
Bovenin het scherm kun je zien hoe hard ze gaan, nou, dat is best hard zeg! 30 Miles per hour en ze zijn nog niet eens op topsnelheid. De lengte van de baan staat ook in het scherm: 4M, 2 f (4 Miles, 2 feet). Een mile is zo ongeveer anderhalve kilometer, een foot 30 cm. Aan de andere kant van het scherm staat in meters (?!) hoeveel ze al hebben afgelegd.
Van tevoren (en misschien ook nog wel tijdens de race?) is er gewed. Ook dat staat op het scherm. Als de favoriet wint en hij staat 1-1, zou je dan je geld terugkrijgen? Maar er zijn ook paarden die 2-240 staan, als die tegen alle verwachtingen in winnen, zou je dan 240 pond terugkrijgen voor elke 2 die je had ingezet? De traditie bij paardenrennen, net zoals bij zoveel sporten en andere gelegenheden in Engeland, is oud, rijk en onverwoestbaar. Zo geeft Google zelfs kledingadvies als je uitgenodigd wordt een race bij te wonen.
Ik houd wel van tradities, maar als ik nu zo zit te kijken, krijg ik een beetje bedenkingen bij de paardenrace. Waarom moeten ze die dieren zo vaak op hun achterste slaan? Ja, ik weet wel, mijn eigen paardrij-leraar zei dat ze anders niet vooruit te branden zijn, zeker niet als je niet goed drijft (wat ik dus niet deed). En hij voegde eraan toe dat zo’n paard dat nauwelijks voelt. Maar deze jockeys hebben een balans waar je alleen maar pure bewondering voor kunt hebben. Met hun knieën zorgen ze voor een stabiel houvast op de paar honderd kilo spieren onder zich. Met hun hielen drijven ze het dier voort. Voorover gebogen geven ze het paardenhoofd voldoende ruimte in de teugels om naar voren te gaan, zodat ze sneller rennen. Een fantastisch gezicht.
Soms start ‘het veld’ niet uit de box, maar stappen en draven ze rondjes op de baan. Als ze allemaal op een rij lopen zwaait er een man met een vlag. Daar gaan ze dan! Ze rennen dan niet alleen, nee, nu moeten ze ook over hekken en heggen springen. Ik geef het scherm mijn dubbele belangstelling.
Want net als bij kunstschaatsen en de Formule 1 kijk je natuurlijk speciaal om wat er fout gaat. De rest is niet zo bijzonder interessant. Het wordt pas leuk als ze vallen, uit de bocht vliegen of, in dit geval, van hun paard stuiteren. Natuurlijk hoop ik wel dat de ambulances, die aan de buitenzijde meerijden, nooit nodig zullen zijn.
Het gaat goed, ja hoor, het gaat goed. De eerste heggen worden met succes bedwongen door alle paarden en, helaas voor mij, ook al hun jockeys. Ach, de zon schijnt en … hela! Daar vliegt er één door de lucht zonder paard. Dat brave beest, met nummer 8 op z’n rug, galoppeert lekker met z’n makkers mee, geen tijd om zich te bekommeren om zijn berijder, ben je gek. Hij moest toch zo hard mogelijk lopen? Nou, dat doet hij nu toch? Zonder zo’n mensje op zijn rug kan hij zelfs een stuk harder dan de rest. Kijk maar.
Met een prachtige sprong, veel mooier dan de rest van de kudde, neemt ook hij de volgende hindernis. Dan houdt hij het even voor gezien; buitenom gaat veel handiger, al die rottige heggen die in de weg staan…
Ondanks de extra meters houdt hij de rest van de equipe prima bij. O jee, nu vliegt er al weer een jockey door de lucht; een tweede bevrijd paard, nummer 3 zie ik, voegt zich bij zijn makker. Samen galopperen ze mee, soms springen ze ook, soms lopen ze om. Net waar ze zin in hebben.
De camera registreert feilloos uit alle hoeken de voortgang van de race. Nu stormt nummer 5, de jockey nog fier boven het zadel, verder naar voren. Voor het laatste stuk drijft hij (het blijkt overigens een ‘zij’) zijn knol uit de luwte. Tot grote vreugde van nummers 8 en 3, die er ook een hoefje bij zetten. Met z’n drieën rennen ze uit alle macht naar de finish. Daar finisht nummer 8, tweede wordt nummer 5 en, hoe toepasselijk: nummer 3 wordt derde.
De camera switcht naar een groepje heren; kennelijk de eigenaar, de trainer en nog wat intimi. De eigenaar heeft tranen in zijn ogen; zijn paard heeft gewonnen! De vader van het meisje springt een gat in de lucht: zijn dochter heeft gewonnen! De trainer loopt rondjes en knijpt zijn handen tot vuisten: zijn pupil heeft gewonnen! De jockey verschijnt, met het zadel op haar arm, nu ook in beeld. Met haar vrije arm wuift ze naar de blije groep: Ik heb gewonnen!
Op de achtergrond staat nummer 8, als het dier had kunnen lachen, had hij een grote grijns op zijn hoofd gehad. Nu zie ik het in zijn ogen: ‘Wat een drukte om niks allemaal. Typisch menselijk. Ik heb toch laten zien dat je zonder jockey veel harder kunt rennen? Dat je veel mooiere sprongen kunt maken? Dat je helemaal geen tik van een zweep nodig hebt om te gaan lopen en te blijven lopen? Gekkigheid! Nummer 5 kon niet eens dat mensje kwijtraken. Sukkel! Niks hoor: Ik heb gewonnen!
2340 Kilometer verderop juich ik zachtjes in de zon.
Coronkels, een samentrekking van Corona en Kronkel is de verzamelnaam voor een serie korte verhalen die schrijfster (en Mallorca-fan) Marianne de Jong vanaf het begin van de Corona-crisis schrijft. Diverse verhalen op haar eigen website coronkels.nl gaan over iets dat met Spanje te maken heeft en die mogen wij ook plaatsen in onze rubriek SpanjeVerhalen.