INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.

Ontelbare keren werd geschreven over die mooie Spaanse steden en dorpen, ze werden al zo vaak bezongen in het mooiste lied. Terwijl charmezanger Jimmy Frey het nog had over Saragossa, de stad van zijn dromen, had Eddy Wally het over hoe graag hij weer in de mooiste stad van Spanje zou willen zijn. Daar waar sinaasappelen groeien in de gloeiend hete zon en rozen aan de rand van je balkon. Valencia! Precies waar ook wij willen zijn…

We gaan iets anders te werk dan alle voorgaande keren, Barry blijft thuis. Op bezoek bij onze Nederlandse vrienden, knus en gezellig bij zijn Hollands mokkel, de Mechelse herder Lizzy. Daags voordien waren de rollen nog omgekeerd en hadden wij ons ontfermd over hun ‘meid’. Bartje en Lizzy doen het goed samen, ondanks hun verschillen en gelukkig maar. Met een gerust hart zullen we dus kunnen genieten van de flamboyante grootstad. Er wordt nog even achterom gekeken naar onze kleine witte, maar die heeft het al best gezellig bij zijn lief. We weten onmiddellijk op welke plaats wij komen. Ach, eens een Italiaan, altijd een italiaan…

We springen de bus op aan een halte in La Pobla de Farnals. Een ritje van nauwelijks een halfuur. Het wordt even zoeken waar we eraf moeten, sowieso ergens in het centrum, maar het centrum is groot, dus stappen we af waar het ons goed lijkt. Een specifieke route hebben we niet gepland, dus stappen we wat steegjes en straatjes door, over pleinen, langs kades en helemaal weer terug. Al gauw hebben we door dat Valencia de verwachtingen in zal lossen, een prachtige stad die zich uitstekend verleent voor een citytrip. De stad is gelegen aan een baai en kent een perfecte mix van oud en nieuw. Veel te zien, veel te doen. Met gemak zou je hier een dagje of drie kunnen vertoeven, er zijn slechtere plaatsen dan Valencia. Mij zou je er alvast niet mee kunnen straffen. Al snel lopen we bijna tegen de ‘Catedral de Valencia’ aan waar de heilige graal wordt bewaard. We zullen het maar niet tegen Indiana Jones zeggen.

Helemaal naar boven stappen doe je via de 207 trappen van de ‘Miguelete’ om zo de stad te bewonderen van bovenaf. Wist je trouwens dat deze kathedraal wat verkeerd georiënteerd staat? In plaats van naar het Oosten, Jeruzalem, staat het imposante bouwwerk gericht naar het Zuidoosten. En laat dit nu net Mekka zijn! Het is toch altijd iets tussen religies.

Iets verder zien we ‘el Barrio del Carmen’, een aparte wijk, de ‘Lonja de la Seda’ (de zijdebeurs)

en natuurlijk ook het centrale marktplein met zijn prachtige vloerbekleding waarbij de textuur van de natuurstenen tegels mij wat doen denken aan Iberische hammen, maar misschien komt dit omdat een eerste hongertje op komt steken. Over lunch gesproken, verkies ik de beste paella ooit boven de Iberische ham: de ‘paella Valenciana’! Een traditionele schotel met naast de gebruikelijke ingrediënten ook wat stukjes kip en konijn. Dit gerecht is een ware Valenciaanse specialiteit die je nu eenmaal geproefd moet hebben of je bent niet in Valencia geweest. Colyne gaat voor een variant zonder vlees. Hoe die dan heet? ’Paella sin carne’. Tuurlijk. We kozen voor een snelle hap bij de tweelingbroers van ‘Arrocería RicePaella’, een zaak die werd genomineerd voor de beste paella van Valencia. Moesten we uiteraard heen.

Na de lunch stappen we een heel eind tot aan het ‘Palau De Les Arts Reina Sofia’, een ‘scifi’-achtig gebouw dat naast speciaal vooral indrukwekkend te noemen is. We wandelen nog wat rond zonder plannetje tot het tijd wordt om af te ronden, er zit ons namelijk nog iemand op te wachten.

Net wanneer we denken om op een treffelijk uur aan te zullen komen, loopt het dan toch nog even mis.  Een missertje waar wij zelf verantwoordelijk voor zijn en niemand anders. Nadat we allebei een platte batterij hadden overgehouden aan de vele plaatjes schieten, vinden we niet meteen onze bushalte terug. Bussen passeren er genoeg maar steeds de verkeerde. Zelfs navragen bij de ‘locals’ brengt geen soelaas. ‘La Pobla de Farnals?’ proberen we tevergeefs, maar het levert ons steeds een vreemde blik op. Begrijpelijk als je moet kiezen tussen beide steden. Uiteindelijk volgen we het advies van iemand die nogal bij de pinken lijkt en we nemen de metro ipv de bus. Die zou ‘más rápido’ zijn, maar bij aankomst dienen we nog een flink uur te voet te stappen voor we terug bij start zijn. Iets wat er ons niet werd bij verteld toen we voor die metro gingen. Ach wat, je kan niet alles hebben, zeggen we dan.

Maar even later is Barry alvast heel tevreden dat de baasjes er opnieuw zijn wanneer we bij onze vrienden aankloppen, heel waarschijnlijk zijn pleegouders-voor-een-dag ook. We sluiten af met een slaapmutsje en begriijpen nu een beetje beter waarom Eddy Wally zo graag weer in de mooiste stad van Spanje – Valencia! – had willen zijn…

Wie interesse heeft in onze avonturen, dit kan via onderstaande link naar onze Polarsteps.

‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.