INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com.
Je hebt een bepaalde soort gasten die je zo in een hokje kunt stoppen. Gasten waarnaar je op zoek gaat omdat ze goed bij je huis passen. In mijn geval zijn dat mensen die houden van fietsen en wandelen in de natuur en enorm kunnen genieten van de rust. Ik noem deze groep mijn ANWB gasten.
De ANWB gast
Het is nog vroeg in het jaar, maar ook in april kan de temperatuur in het Noorden van Spanje behoorlijk oplopen. Als ik die morgen vroeg mijn rondje doe met de honden is het echter nog lekker fris en het ruikt naar gemaaid gras. Ik geniet van de stilte, het belooft een prachtige zonnige dag te worden.
Er komen nieuwe gasten, geboekt via de site van de ANWB. Daar krijg ik behoorlijk veel boekingen van. Het zijn altijd mensen die houden van de natuur, van fietsen en wandelen en die zijn in mijn huis prima op hun plaats. Het is echter wel een bepaald type gast dat ik inmiddels direct herken.
Rond half 1 ga met de honden lopen, zoals iedere middag een kilometer of 4. Het is inmiddels bloedheet, maar het is een beetje mijn momentje van bezinning. Als ik bijna in Besalu ben, nog ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis, passeert er een Nederlandse auto met twee fietsen op een drager. Direct ben ik alert. Dat zijn vast mijn gasten. Ik bedwing de neiging om te gaan rennen, daar is het echt te warm voor en bedenk me dat ze te vroeg zijn en ik daar ook niets aan kan doen.
Aangekomen bij mijn huis begin ik me direct te verontschuldigen voor mijn wandeloutfit en bezweette hoofd, die ik aan hen vertaal als opvlieger, maar geef daarbij aan dat ze wel erg vroeg zijn. Het schijnt maar niet te willen lukken om een aankomsttijd van 4 uur af te spreken. Het wachten hebben ze duidelijk vervelend gevonden. Ik zie meneer trommelend aan de ontbijttafel zitten en als ik hen iets te drinken aanbied, slaan ze dit af want ze hebben water. Dit wordt financieel geen klapper, realiseer ik me.
Niet veel later laat ik hen de kamer zien. Het is wel oké zeggen ze. De lijst met restaurants is onnodig want die zullen ze niet gaan gebruiken. Ook willen ze geen tips over de omgeving want ze gaan fietsen en nemen een rugzak met eten mee. Dan volgt er een kippenvel momentje, “vraagje, waar is de koelkast want we hebben wat spullen”. Wat spullen? Je bedoelt die 5 plastic zakken waarmee ik jullie heb zien lopen met als inhoud het avondeten inclusief drank voor de komende 5 dagen. Hoewel er in mijn huis drank te koop is, maak ik er geen probleem van als gasten zelf eten en drinken meebrengen, maar ik verwacht dan wel dat dit met gepaste mate gebeurt, temeer omdat de koelkast in de buitenkeuken ter beschikking is voor alle gasten. Het lijkt erop dat het echtpaar het meenemen van boodschappen eigenlijk ook “Not done” vindt en slechts een gedeelte uit de plastic tassen verdwijnt in de Koelkast. Maar de volgende dag voelen ze zich thuis en is de gêne weg zodat ik mijn eigen spullen uit de koelkast kan verwijderen om plaats te maken voor nog meer boodschappen. Ik laat het.
Nog diezelfde dag gaan ze fietsen in de omgeving en zie ik hen pas laat in de middag terug. Fietsen maakt hongerig dus ik besluit de volgende morgen opnieuw flink uit te pakken met het ontbijt. Naast het echtpaar heb ik nog een familie van 4 personen. Ik kan slecht maathouden dus als het 9 uur is, controleer ik nog even of ik niets ben vergeten. Mijn hele buffettafel staat vol. Er is een afdeling met brood en eentje met zoetigheden. Er is volop fruit, yoghurt, vleeswaren en kaas en dan nog een ruimte waar de koffie, thee, melk en jus d’orange staan. Ik ben tevreden.
Mijn gasten schuiven aan en het valt me op dat ik ditmaal steeds het ontbijt blijf aanvullen er lijkt geen eind aan te komen totdat ik me realiseer dat er ook een hoop in de rugzak verdwijnt.
Ik vraag of alles naar wens is en iedereen zit tevreden te knikken. Toen het er dan uiteindelijk toch op leek dat iedereen verzadigd was en ik begon af te ruimen piepte de ANWB-dame “ik mis alleen wel mijn eitje vandaag”. Zou ze nu hebben verwacht dat ik die nog even zou gaan koken voor in de rugzak?
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.