In onze rubriek SpanjeVerhalen plaatsen we regelmatig verhalen van lezers die ze met volgers van SpanjeVandaag willen delen. Schrijfster Marianne de Jong van coronkels.nl deelt regelmatig leuke verhalen met ons die uiteraard over Spanje, het land, de cultuur, de inwoners en haar eigen ervaringen gaan. Er zijn meer verhalen van Marianne te lezen op haar eigen website coronkels.nl: korte verhalen.
Zo, dat was lekker: nog twee uur op het strand geweest. Want er komt regen aan. Even douchen, dan een bakje thee? Eerst de stranddoeken drogen op het balk…. Aaaaah!!!! Wat is dat!? Al onze telefoons komen tegelijkertijd tot leven: wat een kabaal! Ook in de straat hoor ik overal telefoons afgaan. Wat is er aan de hand? Dwars door de oorverdovende herrie pak ik het gillende apparaat: een waarschuwingsbord en een berg tekst. In het Spaans. Niet het Spaans dat ik al beheers, dat is nou jammer. Ik druk op het kruisje om de herrie te stoppen. Gelukt. Maar het bericht is ook weg. Wat nu?
Gelukkig zijn er nog twee scheepstoeters, ik pak een andere telefoon en leg hem op tafel. Intussen kijkt mijn lieverd om de hoek: ‘Riep je?’ Ongelofelijk, dat hij die herrie niet heeft gehoord! Ik wijs op mijn reserve-mobiel: ‘Kijk! Een of ander ALERT. In het Spaans.’ Ik zoek mijn vertaalapp. Gelukkig heb ik net geleerd hoe die niet alleen zelf-getypte zinnen, maar ook teksten kan vertalen, handig hoor. O, vanaf morgen tien uur Code Rood in verband met hevige regenval. Blijf zoveel mogelijk binnen, bel zo min mogelijk!
Jasses, en juist nu ik vanochtend voor een gesloten supermarkt stond. Geen idee dat 9 oktober in deze regio een feestdag is. Nou ja, zo gauw verhonger je niet. Ik kijk in de koelkast. Over code rood gesproken: Nog twee peertjes, een beetje melk, één appel, een fles ‘Gaseosa’ en een half doosje smeerkaas. Dat houdt niet over, maar het moet maar. Gelukkig is het pas vanaf morgen, dus zo meteen, als de bui voorbij is, toch nog lekker weg voor een glaasje.
De restauranteigenaresse baalt zichtbaar. Ik probeer haar een beetje op te fleuren, over een paar dagen is het voorbij en wordt het droog. Ik doe mijn uiterste best, maar in mijn achterhoofd een zeurend stemmetje: ‘Weet je nog? Vorig jaar: Valencia, 237 dodelijke slachtoffers’. Mensen in de rij voor een fles water, eten, hulpverlening die maar moeilijk op gang kwam, want de infrastructuur was ook getroffen. De wanhoop spatte toen van de schermen. Ik was toen ook hier op vakantie, maar bij ons viel nauwelijks regen. Misschien valt het mee.
Op weg naar een korte siësta (het restaurant kondigt aan vanavond eerder dicht te gaan) zie ik overal water op de stoepen en in de straten. Zo hard heeft het nog niet geregend, maar hier komen alle afvoeren uit op straat. Alle drab spoelt over de stoep de goot in, waar het hoopt in de putten te kunnen verdwijnen. Als die tenminste functioneren. Duimen maar, meer kan ik nu niet doen.
Mijn onbezorgde mede-toeteraar verdwijnt voor een schoonheidsslaapje. Ik kijk: ‘Zijn alle mobiele telefoons helemaal opgeladen? Geen powerbank meegenomen, sukkel’. Maar ja, binnenkort mag ik die ook niet meer meenemen in het vliegtuig, zag ik in sommige berichten. Ik vul een lege fles, die ik vanochtend -gelukkig- vergeten was weg te gooien, met vers water uit de kraan. Dat doe ik ook met de waterkoker. De stranddoeken drogen al lekker op een overdekt plekje op het balkon, merk ik. Die kan ik dus laten hangen. Morgen waarschijnlijk toch geen strandweer. Maar je weet maar nooit.
Bijtijds vertrekken we voor een gezellige maaltijd. Er zijn nog drie andere tafels bezet met daaraan dappere toeristen die ook door de motregen zijn gekomen. Als het niet erger wordt dan dit, prima! Morgen vroeg, in ieder geval ruim vóór tien uur, als de Alert van kracht wordt, ga ik naar de supermarkt.
Dan haal ik ook vers gebak, het is tenslotte toch vakantie.
Ruim op tijd gaan we naar bed. ‘Zal ik mijn lenzen inhouden? De tas met onze paspoorten en passen binnen handbereik? Maar we zitten op de vierde verdieping. En hier zijn geen bergen, dus het water kan makkelijk snel naar zee. En oh ja, niet de lift gebruiken, voor als de stroom uitvalt. Ik moet dan acht trappen af. Van acht treden per stuk. Blijven tellen en goed vasthouden. En de sleutel van het gebouw mee, want de elektrische bediening doet het dan ook niet meer.’…
Weer alarm! Mijn wekker! Ik moet eruit! Naar de supermarkt! Snel aankleden en weg! Het heeft wel hard geregend vannacht, maar ik zie geen problemen binnen of op het balkon. Behalve dat het afdak is gaan lekken en de stranddoeken nu kletsnat zijn. Er is een stuk van de pleisterlaag van de betonnen balk afgebroken. Maar dat is van later zorg, voor mijn huisbaas: ‘Opschieten nu, straks gaat het los. Snel een blik op de weer-app: mmm, nog zeker drie kwartier tot de eerste druppels, dat valt niet tegen.
Wat wél tegenvalt is de supermarkt: Weer gesloten. Op mijn telefoon zie ik dat alle supermarkten gesloten zijn. Weer een feestdag? Of gesloten vanwege het Alert? Na een vergeefse tocht klim ik de acht maal acht treden omhoog naar mijn appartement. In ieder geval droog over. Eerst een kopje thee. De waterkoker zit te vol, dus daar moet eerst wat uit in een glas. De theezakjes zijn een overblijfsel van de vorige gasten. Net als een pakje dikke geroosterde boterhammen. Daar kan de smeerkaas op. Dan bewaar ik het fruit als noodrantsoen.
Nu gaat het los: harde wind en bizar veel regen. Keiharde klappen onweer en flitsen heel dichtbij. Binnen blijven! De melk gaat in twee glazen, ook deze container bewaar ik. Na een lekker ontbijt een beetje lummelen, lezen en schrijven. De elektra blijft het doen. ’s Middags een kopje thee. Ik vind nog een verpakt koekje. Ieder de helft. Tegen etenstijd lijkt de regen minder te worden. We wagen het erop.
Ons restaurant is niet open gegaan, maar de buurman wel. Heerlijk gegeten en op tijd naar huis. Je weet maar nooit. Morgen wordt het beter.
Vandaag gaat voor de derde dag op rij de wekker: Hup! Naar de supermarkt! In de verte zie ik al een heleboel oude stellen met boodschappenkarretjes achter zich aan richting de Consum. Zaterdag vandaag, altijd druk. En morgen is het 12 oktober: een nationale feestdag. Als ik de bocht om kom en het laatste winkelkarretje weet te bemachtigen, loop ik in een lange rij vol met schuifelende voeten over de zebra op het parkeerterrein naar de ingang. De wind is gaan liggen, de zon komt door.
Maar in de supermarkt weet ik het zeker: Code Rood is nog niet voorbij; Code Rood moet nog beginnen.
Coronkels, een samentrekking van Corona en Kronkel is de verzamelnaam voor een serie korte verhalen die schrijfster (en Mallorca-fan) Marianne de Jong vanaf het begin van de Corona-crisis schrijft. Diverse verhalen op haar eigen website coronkels.nl gaan over iets dat met Spanje te maken heeft en die mogen wij ook plaatsen in onze rubriek SpanjeVerhalen.