Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Egbert is voor een weekje naar Nederland. Ik verdedig het fort hier in Spanje. De tijd gebruik ik om de serre even lekker op te frissen met een wit verflaagje. Onderwijl gaat ook het gewone leven door en afgelopen dinsdag was ik even met de hond wandelen. Ik was wat moe, dus liep ik wat sjokkend en dáár kwam het door dat ik dat kleine kuiltje in de weg niet opmerkte. En ja hoor, daar lag ik, gestrekt op de grond. Boem au.
Opstaan lukte met geen mogelijkheid. Mijn knie brandde als een gek en ik kon geen teen op de grond zetten. Wat doet een mens in zo’n geval? Schreeuwen dus, maar wie hoort je? Niemand. Harder schreeuwen, nou ja om een lang verhaal kort te maken, onze buren hoorden wel wat, vertelden ze later, maar ze dachten dat er ergens iemand gezellige luidruchtige seks had! Was het maar waar, dát was heel wat leuker geweest dan dit! Gelukkig dachten ze niet aan mij in dit verband, verzekerden ze me desgevraagd, en dat hoop ik dan maar, maar ze hadden wel dolle pret.
Toen het gejammer in de verte te lang aanhield gingen ze toch maar eens op zoek en daar vonden ze mij liggend op de grond, in tranen. O, wat was ik blij dat zij er waren. Ze hebben meteen 112 gebeld en een uur later was er een ambulance en zo kwam het dat ik weer twee uur later in Murcia in het ziekenhuis belandde.
Dáár gekomen werd ik in een rolstoel in een grote zaal neergezet te midden van tientallen Spaanse gezinnen met opa’s oma’s kinderen en kleinkinderen. Het was er te gek gezellig. Iedereen zat met elkaar te kwekken en dát gaat dan op z’n Spaans, luidkeels alsof ze ruzie hebben, maar niets van dat al, integendeel, ze zijn heel geanimeerd in gesprek. Ze vertellen elkaar omslachtig waarom ze naar de Urgencia moesten, ze hebben broodjes en koffie mee, de kinderen spelen tikkertje en zingen liedjes, ze hinkelen zelfs in de hal. Eén groot picknickveld.
Zoals bekend, is ‘Het Grote Wachten’ gemeengoed in Spanje, maar er was inmiddels wel al een foto gemaakt van de knie, en eindelijk een paar uur later werd ik geroepen: “Barrrrrrrbarrrrrra ban Wiek” dat was ik. Ik mocht naar binnen rollen. Ik zal het kort maken. De dokter bekeek de foto met een rimpel boven zijn neus, uitslag: er is iets met de kniebanden. Hij pakte een elastiekje, rekte dat een keer flink uit en liet het weer los. Pang. Kijk dat is nou eens communiceren op mondiaal niveau, dat snapt iedereen. Ik vroeg hem of die banden niet gescheurd waren, maar dat was gelukkig niet aan de orde. Hoi. Maar wel vijf dagen rust, poot omhoog.
Enfin, mijn poot werd van onderen tot boven ingezwachteld en een taxi stond klaar (inmiddels was het vér over enen), om me terug naar Fortuna te brengen, maar niet nadat de chauffeur mij beloofd had om mij ons huis in te helpen. Thuis aangekomen, maakte de chauffeur zijn belofte waar. Hij tilde me met zijn sterke armen uit de auto, droeg me als een bruid over de drempel, alsof ik een veertje ben. Natuurlijk deed de fikse fooi ook veel goed in deze crisistijd. Wat was hij dáár blij mee (met die fooi dan) het liefst had hij me nog naar bed gebracht ook, nou, dat maar niet. Als troost kreeg ik van deze lieverd een schattig bidprentje van Maria in tranen. Hoe toepasselijk! Hij knikte me vriendelijk toe: bid maar, dat helpt!
Inmiddels zijn we weer zoveel dagen verder en het gaat weer goed. De krukken die onze vriend Wim, voor me gehaald heeft, dragen me door het huis heen, en de pijn is vrijwel weg. Ik heb er goede hoop op, dat het leed gauw geleden is.
Even heel iets anders.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Een poosje geleden had ik het over ons debacle met de achteruitkijkcamera van de camper. Die was na bijna drie jaar kapot en als zo’n ding kapot is, dan is hij echt kapot. Hij kon niet meer gerepareerd worden. In Nederland gingen we dus even kijken bij een bedrijf dat handelt in achteruitkijkcamera’s. Domestic, ik dacht dat die alleen koelkasten op de markt brengen, maar nee, ook achteruitkijkcamera’s. “La Pantalla esta rota,” werd ons door de dealer verteld. Vertaald: het beeldscherm doet het niet meer. Hoe lief we ook tegen hem aanpraatten, hij vertikte elke dienst.
In Spanje bij de camperdealer konden ze hem niet aan de praat krijgen, in NL ook niet. In Spanje kostte een nieuwe 380 euro, in NL 280,–. De uien en tomaten mogen dan in Spanje goedkoper zijn, maar de pantalla’s zijn dus in NL goedkoper.
Het vervelende was dat we dat ding weliswaar konden kopen, maar ruilen als-ie het niet doet was onbespreekbaar. Nee! Dat ding doet het gewoon, heb maar vertrouwen. Waarom dan geen garantie dat hij het doet? …. de bedrading kan ook kapot zijn, zo ook de camera die nu werkeloos achterop hangt.
Hellep, wat nu. Wij hadden eigenlijk zoiets van: “dan maar geen camera. De brede achteruitkijkspiegels naast de deur doen het prima en die zijn altijd operationeel”, maar ja die camera zit wel achterop en als dat dure ding geen enkele functie heeft….ook zonde….. we staan wat te wikken en te wegen en hebben dan toch maar het risico genomen. De pantalla gekocht en gelukkig floepste hij gelijk aan. Hij deed het.
Egbert klom gelijk op een trapje om de lens van de camera schoon te maken, en voilà, we zagen alle auto’s achter ons weer duidelijk op het schermpje. Pak van ons hart dat het echt aan dat ding lag en niet aan de bedrading of aan de camera. Probleem ook weer opgelost. Konden alle problemen in de wereld maar zo eenvoudig worden opgelost.
Groetjes, Barbara van Wijk