INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.
We rijden even wat zuidoostwaarts en passeren de Geenwichmerìdiaan tot we arriveren in Calaceite. Het dorp met zijn middeleeuwse wijk die tot cultureel erfgoed werd benoemd, heeft namelijk onze aandacht getrokken. Vooral omdat het deel uitmaakt van iets wat nog interessanter klinkt, nl één van de ‘los Pueblos más bonitos de Espana’. Dit kan tellen, denken we dan.
Calaceite maakt deel uit van het gebied Matarrana dat de naam op zijn beurt te danken heeft aan de gelijknamige rivier. Wat we vooral onthouden is dat deze streek de titel opgespeld krijgt van het ‘Aragonese Toscane’. Over het algemeen heb ik het niet zo voor geografische vergelijkingen, de echte is namelijk altijd beter. Een regel die ook geldt in Spanje, want wie Toscane wil zien, moet in Italië zijn. Nergens anders. Een handvol cipressen is nu eenmaal niet genoeg om een tweede Toscane te worden, hooguit het oproepen van wat Italiaanse sfeer.
Met de aanwezige groene, mediterrane landschappen met zachtglooiende heuvels, olijf-en amandelbomen en wijnranken komen we al iets meer in de buurt, maar Toscane is het niet. Toch wil ik daarmee niet gezegd hebben dat dit afbreuk doet aan zijn schoonheid. Het is er mooi op zijn manier, rond het dorp en in het dorp. Gebouwen met rondbogen in goudgele zandsteen, kleine straatjes en wat pleintjes. Enkel wat jammer dat ik er niet ten volle kan van genieten, want ik voel me vandaag niet kiplekker. Ik heb wat de daver op het lijf en heb het bij momenten koud en warm tegelijk. De thermometer bevestigt mijn vermoeden, koorts, dus er broedt iets. Ik besluit het even wat rustig aan te doen en verkies mijn bed ipv een buitenactiviteit. De volgende dag gebruik ik om wat op krachten te komen en na een tweede nacht ben ik terug de oude.
Calaceite vinken we af en we trekken verder naar Parc Natural dels Ports.
De volgende morgen, halfzeven in de morgen. ¡Buen día! Barry loopt intussen kwik en monter rond wanneer ik hem uitlaat. Zijn neus brengt hem wat info bij van de nieuwe omgeving terwijl ik de slapers nog even uit mijn ogen wrijf. Een Spaanse haan had drie uur eerder de dorpsbewoners laten weten dat het vroeg in de morgen was. De vroege vogel bracht al gauw wat soortgenoten op ideeën. Ik kon nog moeilijk de slaap vatten en zag alleen maar wat flarden van beelden voor me van de afgelopen dagen. Enkele Spanjaarden genieten al van hun eerste of tweede sigaret. Rokers zijn hier nog niet de vreemde eend in de bijt. Ze blijven doen zoals in de jaren zeventig en tachtig net zoals bij ons. Van sensibilisering dat roken niet goed voor je is, voorlopig geen sprake. Man of vrouw, jong en oud, je ziet ze steevast met een ‘saffie’ tussen hun lippen geknepen.
Nadat Barry zijn ding heeft gedaan, stappen we terug naar de camperplaats en hier en daar laten de eerste tekenen van leven zich opmerken bij de bewoners van huizen op wielen. Een schuifgordijntje halfopen, het vensterstje op de knip, het aroma van verse koffie, de eerste aangebrande toast van de dag terwijl iemand op zijn Spaans vloekt: !Carajo! Die zijn dag is verkeerd begonnen…
Onze dag beginnen we met een verse kop thee, Colyne met twee kopjes koffie. Een traditie die na een kwarteeuw niet meer gaat veranderen. Gisteren nog even naar Tortosa gewandeld, een oud centrum waar meer Moren lijken te leven dan Spanjaarden, meer kebab dan tapas, de geschiedenis van de Moorse overheersing lijkt zich te herhalen of misschien zijn ze wel nooit helemaal weggeweest. Het stadje op zich heeft niet veel te bieden en is gelegen op een halfuur te voet van Roquetes waar we geparkeerd staan op een officiële gratis camperplaats. Alle acht plaatsen zijn bezet. Begrijpelijk, want voor alle mogelijke diensten kan je hier terecht, vers water, lozen, toilet reinigen, je kan zelfs gratis aan de paal om die woonbatterijen op te laden. Top!
Rond een uur of negen wandelen we naar El Mirador del Mont Caro in Parc Natural dels Ports. Een hele mond vol voor een eenvoudige wandeling met leuke vergezichten. Ik voel me intussen fit genoeg en keek best alweer uit naar wat activiteit. Het tempo van de wandeling wordt bepaald door Colyne, die er bij momenten toch wat stevig de pas inhoudt. Op zo’n 1442m eten we onze lunch in het bijzijn van vele passanten. Er blijkt een parking in de buurt te zijn en dus komen vele “wandelaars” met te nette schoenen even naar het uitzichtpunt kijken.
Zo kan het dus ook …
Wie interesse heeft in onze verdere avonturen, klik dan op de link hieronder naar onze Polarsteps.
‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.